بررسي يافته‌هاي آزمون ويدئويي تكان سر (vHIT) در افراد مبتلا به ديابت نوع 2 با و بدون نوروپاتي

زمينه و هدف: اختلال دستگاه دهليزي، عارضه شايع بيماري ديابت مي باشد. ارزيابي دستگاه دهليزي اين بيماران حائز اهميت مي باشد و مطالعه حاضر با هدف بررسي تأثيرات احتمالي ديابت نوع 2 با و بدون نوروپاتي بر دستگاه دهليزي انجام شده است. روش كار: اين مطالعه مقطعي بر روي 21 فرد مبتلا به ديابت نوع 2 با نوروپاتي، 20 بيمار ديابتي بدون نوروپاتي در محدوده سني 45 تا 65 سال، به ترتيب با ميانگين سني و انحراف معيار 58.10 و 6.08، 54.4 و 5.21 و 20 فرد هنجار در محدوده سني 45 تا 65 سال با ميانگين 53.55 سال و انحراف معيار 3.99 انجام شد. در اين مطالعه ملاك مدت زمان ابتلا به ديابت 7 سال و بالاتر در نظر گرفته شد. پس از تأييد وجود يا عدم وجود نوروپاتي ديابتي محيطي و تكميل فرم رضايت نامه، آزمون ويدئويي تكان سر انجام شد. جهت مقايسه ميانگين بهره رفلكس دهليزي چشمي بين گوش ها از آزمون t زوجي و مقايسه ميانگين بهره بين گروه هاي نوروپاتي ديابتي، ديابتي بدون نوروپاتي و هنجار از آزمون ANOVA استفاده شد. اثر مدت زمان بيماري بر پاسخ هاي آزمون ويدئويي تكان سر با استفاده از آناليز همبستگي مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: به طوركلي ميانگين بهره رفلكس دهليزي چشمي مجاري نيم دايره اي گروه نوروپاتي ديابتي نسبت به گروه هنجار تفاوت معنادار داشت. در مجاري نيم دايره اي افقي چپ، قدامي چپ و خلفي ميانگين بهره رفلكس دهليزي چشمي در گروه نوروپاتي ديابتي نسبت به گروه ديابت بدون نوروپاتي، تفاوت معناداري داشت (0.05 p). در گروه ديابت بدون نوروپاتي، تنها ميانگين بهره رفلكس دهليزي چشمي مجراي نيم دايره اي افقي چپ نسبت به گروه هنجار تفاوت معناداري داشت (0.05 p). نتيجه گيري: مي توان گفت كه پاسخ هاي دستگاه دهليزي در گروه ديابت با نوروپاتي نسبت به گروه ديابت بدون نوروپاتي بيشتر متأثر مي شود و نشان دهنده درگيري بيشتر اندام انتهايي دهليزي و مسير مركزي مربوط به آن در بيماران با نوروپاتي ديابتي نسبت به گروه ديابت بدون نوروپاتي است.