رابطه شادكامي و سلامت روان با سرمايه اجتماعي در كاركنان حوزه سلامت

اهداف: سلامت روان، شادكامي و سرمايه اجتماعي از عوامل مهم عملكرد مطلوب، كارآفريني، كاهش اضطراب و افسردگي و افزايش همكاري، توافق، صميميت، اعتماد و رضايت شغلي هستند. پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه شادكامي و سلامت روان با سرمايه اجتماعي كاركنان دانشگاه علوم پزشكي كرمانشاه انجام شد. ابزار و روش‌ها: پژوهش حاضر يك مطالعه توصيفي مقطعي است كه در سال 1398 روي 200 نفر از كاركنان دانشگاه علوم پزشكي كرمانشاه انجام شد. ابزار گردآوري اطلاعات، پرسش‌نامه‌هاي سلامت عمومي GHQ28، شادكامي اكسفورد و سرمايه اجتماعي بودند. داده‌ها در نرم‌افزار SPSS 16 و با استفاده از آزمون‌هاي T مستقل، آناليز واريانس يك‌طرفه، ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي تحليل شدند. يافته‌ها: ميانگين سني شركت‌كنندگان در مطالعه 8.18 ±40.40 سال بود. شادكاميِ 57.5% كاركنان در سطح متوسط بود، 54.5% سلامت روان نامطلوبي داشتند و 60.5% نيز سرمايه اجتماعي بالايي را گزارش نمودند. شادكامي و سلامت روان پيشگويي‌كننده سرمايه اجتماعي بوده و 9.2% تغييرات واريانس آن را تبيين نمودند. محل زندگيِ مناسب با شادكامي و سرمايه اجتماعي رابطه معني‌دار داشت (P 0.01)، اما با سلامت روان رابطه‌اي نداشت (0.294=p). همچنين ميانگين نمرات سرمايه اجتماعي، سلامت روان و شادكامي با خود ارزيابي سلامت فردي، خود ارزيابي شادكامي و رضايت از زندگي رابطه آماري معني‌داري نشان داد (P 0.05). نتيجه‌گيري: هر چه افراد، خود را سالم‌تر و شادتر ارزيابي كنند و از زندگي رضايت بيشتري داشته باشند از سلامت روان، شادكامي و سرمايه اجتماعي بيشتري بهره‌مند هستند