بررسي رابطه بين مهارت‫ هاي مديريت زمان با استرس ‫هاي شغلي و بي ‫تفاوتي در كاركنان دانشگاه علوم پزشكي اردبيل

زمينه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطه بين مهارت‫هاي مديريت زمان با استرس‫هاي شغلي و بي‫تفاوتي در كاركنان دانشگاه علوم پزشكي اردبيل بود. تحقيق از نوع كاربردي و روش جمع‫آوري داده ها توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه كاركنان دانشگاه علوم پزشكي اردبيل بودند كه تعداد آنها 320 نفر بود. روش كار: روش مورد استفاده براي نمونه‫گيري روش تصادفي طبقه اي بود. براي تعيين حجم نمونه نيز از جدول مورگان استفاده شد كه طبق اين جدول تعداد نمونه آماري 175 نفر بدست آمد. پژوهش حاضر در دو بخش نظري و عملي انجام شد. در بخش نظري، داده‫هاي لازم با استفاده از روش كتابخانه اي و اسنادي و در بخش عملي، به شيوه ميداني براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه هاي استاندارد مديريت زمان كلدلس (2008) با پايايي 0.88، استرس شغلي (آر.اس.اليوت) با پايايي 0.91و بي تفاوتي سازماني با پايايي 0.85 دانايي فرد و همكاران (1389) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار spss و آزمون ضريب همبستگي پيرسون و تي تك‫نمونه اي انجام گرفت. يافته ها: يافته هاي اين مطالعه نشان دادند كه هرچه مهارت‫هاي مديريت زمان بيشتر باشد، استرس‫هاي شغلي كمتر مي‫شود. نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاكي از آن بود كه بين مهارت‫هاي مديريت زمان (هدف گذاري، فهرست بندي اولويت‫ها و رعايت اولويت‫ها) با استرس‫هاي شغلي و بي تفاوتي در كاركنان دانشگاه علوم پزشكي اردبيل رابطه معكوس معناداري وجود دارد.