بررسي تطبيقي مفهوم همدلي از منظر روان‌شناسي و مباني اسلامي

مقدمه: همدلي يكي از توانايي هاي هيجاني مهم است كه نشانه ها و نمودهاي آن از اوايل كودكي آغاز مي شود و نقش اساسي در زندگي اجتماعي دارد. مطالعه تحليلي توصيفي حاضر با بررسي متون قرآن مجيد و منابع حديث معتبر شيعه، كتاب ها و مقاله هاي مختلف از انديشمندان اسلامي و نيز دانشمندان و روان شناسان معاصر انجام شد تا به تبيين مفهوم همدلي در نگاه اسلام و روان شناسي بپردازد و با دقت فراوان بر اين تلاش بود تا مولفه هاي مشترك و افتراقي ميان همدلي در نگاه اسلام و روان شناسان را بيان نمايد. بنابراين بر اين اساس، هدف پژوهش حاضر بررسي تطبيقي مفهوم همدلي از منظر روان شناسي و مباني اسلامي بود. نتيجه گيري: در مباني اسلامي بر عمل خير، تعاون، همكاري، عدل و انصاف تاكيد مي شود كه نزديك ترين معنا را با مفهوم همدلي از ديدگاه روان شناسي دارد. در روان شناسي، همدلي به عنوان توانايي درك علت واكنش هاي ديگران در موقعيت هاي مختلف معني مي شود كه روابط اجتماعي را بهبود مي بخشد و باعث ارتباطات مثبت با ديگران مي شود. در مباني اسلامي نيز از همكاري، ارتباط و عمل خير با ديگران به عنوان مفهوم نزديك به همدلي ياد مي شود. روان شناسي اسلامي، عرصه كاوش ها، كوشش هاي متعادل عقلاني تجربي در پرتوي راهنمايي ها و روشنگري هاي تعاليم ناب وحياني به منظور شناسايي حقايق و پديده هاي پيدا و نهان روان شناختي است. در راهكارهاي پرورش همدلي از منظر اسلام و روان شناسي مولفه هاي مشتركي وجود دارد و در برخي زمينه ها راهكارهاي متفاوتي در رشد و پرورش همدلي مشاهده مي شود. در پرتوي تعاليم اسلامي مي توان به رشد و شكوفايي و بالندگي بيشتر در اين حوزه دست يافت.