تأثير يك دوره تمرين تركيبي هوازي و تعادلي بر تعادل زنان سالمند

اهداف: تعادل، شاخصي براي تعيين ميزان استقلال سالمندان در انجام فعاليت هاي روزمره محسوب مي شود. هدف اصلي از انجام اين پژوهش، بررسي تاثير يك دوره تمرين تركيبي هوازي و تعادلي بر تعادل ايستا، پويا و عملكردي زنان سالمند بود. مواد و روش ها: اين تحقيق از نوع نيمه تجربي با طرح پيش آزمونپس آزمون با يك گروه مداخله تمريني و يك گروه شاهد بود. به همين منظور 30 زن كه همگي از سلامت عمومي برخوردار بودند به طور داوطلبانه در اين تحقيق شركت كردند و به روش تصادفي به دو گروه تجربي و شاهد تقسيم شدند. يك روز قبل از شروع تمرينات، آزمون هاي عملكردي شامل تست هاس شارپند رومبرگ (تعادل ايستا با چشم باز و بسته)، تست ستاره (تعادل پويا) و مقياس برگ (تعادل عملكردي) در هر دو گروه كنترل و تجربي انجام شد. سپس گروه تجربي به انجام يك دوره تمرين تركيبي هوازي و تعادلي 12 هفته اي (چهار جلسه در هفته) پرداختند، در حالي كه در اين مدت از گروه كنترل خواسته شد كه فعاليت هاي روزانه خود را حفظ كنند. پس از اتمام دوره تمرين، پس آزمون براي هر دو گروه اجرا شد. داده ها به كمك روش هاي آماري t مستقل و تحليل كواريانس تحليل شد. يافته ها: اعمال برنامه تمرين تركيبي هوازي و تعادلي بر بهبود تعادل زنان سالمند تاثير معني داري داشت (0/05 Р). همچنين نتايج حاكي از تفاوت معني داري بين داده هاي پس آزمون، آزمودني هاي گروه تجربي و گروه شاهد بود (0/05 Р). تفاوت معني داري بين نمرات پيش آزمون و پس آزمون گروه شاهد مشاهده نشد (0/05 Р). نتيجه گيري: براساس يافته هاي اين مطالعه، شايد به كارگيري تمرينات تركيبي هوازي و تعادلي بتواند عاملي تاثير گذار در بهبود تعادل سالمندان باشد.