تحليل تطبيقي ساختار اصلي شهر تبريز از اواخر دوره قاجار تا معاصر با استفاده از تكنيك چيدمان فضايي

فاقد عنوان لاتين

پيچيدگي موضوع برنامه ريزي و طراحي شهري امروزه به اندازه اي مي باشد كه به سختي مي توان با در نظر گرفتن همه موارد و تأثيرات متقابل بين عناصر به تحليل و اتخاذ تصميم مناسب پرداخت. با اين وضعيت استفاده از روش هاي رايانه اي، با امكان تجزيه وتحليل مسائل پيچيده با دقت و سرعت بالا، به كمك برنامه ريزان و طراحان شهري آمده است. يكي از روش هايي كه بر پايه استفاده از رايانه و روش هاي علمي در زمينه مطالعات شهري به كاررفته است، تكنيك چيدمان فضايي است. اين روش تكنيكي براي تحليل كمي عوامل كيفي شهر مي باشد كه توسط هيليير و هانسون در سال 1984 ميلادي در لندن پايه ريزي شد. ساختار اصلي شهر به عنوان فرم دهنده استخوان بندي و شكل شهري تأثير بسزايي در نحوه ارتباط و ترتيب فضايي فضاهاي شهري داشته است. حال سؤالي كه مطرح مي شود اين است كه چه عوامل و يا چه پارامترهايي بر شكل دهي به ساختار و استخوان بندي شهر مي توانند تأثيرگذار باشند؟ به نظر مي رسد برخي از اين پارامترها در طول زمان نقش پررنگ تري در شكل دهي به ساختار شهري داشته اند و برخي برعكس. هدف از اين مقاله شناخت كاربردي تكنيك چيدمان فضا در مطالعه پيكره بندي و ساختار اصلي شهر تبريز در طي يك سده اخير مي باشد كه با استفاده از بررسي تطبيقي بين دوره هاي تاريخي موردنظر به تحليل پارامترهاي تكنيك چيدمان فضايي پرداخته است و نتايج به صورت داده هاي گرافيكي و رياضي ارائه شده است. در اين مقاله با استفاده از نقشه خطوط محوري به تحليل پارامترهايي از اين تكنيك (اتصالات، هم پيوندي، عمق فضا و هوشمندي يا وضوح) پرداخته شده است. چنانچه از يافته هاي تحقيق به دست مي آيد، محورها و مسيرهاي بافت هاي قديمي و هسته مركزي شهر تبريز اهميت و نقش خود را ازدست داده اند، اما پتانسيل و ظرفيت احياي مجدد نقش و اهميت خود را در ساختار اصلي شهر دارند.

فاقد چكيده لاتين