بازتاب مكتب رمانتيسم در شعر سهراب سپهري

مكتب رمانتيسم در ايران از سال 1301 و بعد از انقلاب مشروطه رواج يافت. شعراي معاصر، نيما يوشيج و سهراب سپهري، نادرپور و برخي ديگر از نمايندگان اين مكتب‌اند. از اصول اساسي اين مكتب ترجيح احساس بر عقل و پرداختن به عواطفي چون عشق و اندوه است. هنرمند رمانتيك، تخيل، اميد و آرزو را جانشين حقيقت مي‌كند و گرايش به طبيعت و حس ناسيوناليستي به كشور و زادگاه خود جلوة خاصي در اين مكتب دارد. سهراب سپهري از شاعران كاشاني است كه اشعار او همواره رنگ و صبغة رمانتيك را دارد. در اين مقاله تلاش شده است تا به روش توصيفي ـ تحليلي به بررسي مصاديق مكتب رمانتيك در شعر سهراب سپهري پرداخته شود. يافته‌هاي تحقيق نشان از آن است كه مصداق‌هاي بي‌شماري از مكتب رمانتيك در اشعار سهراب ديده مي‌شود كه حاصل ارتباط با مؤلفه‌ها و ويژگي‌هاي جريان ساز رمانتيسم از دورة مشروطه به بعد در ايران بوده است. هر يك از اين ويژگي‌ها، زيرشاخه‌هاي جزئي‌تري دارد. از اين ميان، مؤلفه‌هاي رمانتيسم طبيعت‌گرا و رمانتيسم احساسي بيش از نوع فردگرا و ناسيوناليستي در اشعار او نمود داشته است. مفاهيم عمده‌اي كه در شعر سپهري مورد توجه است شامل كشف طبيعت با نگاه كنجكاوانة كودكي، بازگشت به ابديت و التفات عميق به عشق و غم مي‌شود.