بررسي همساني ِزن ِپارسا در الهي‌نامۀ عطار و شخصيت شيرين در منظومۀ غنايي خسرو و شيرين ِنظامي

داستان ِمنظوم ِغنايي زن پارسا كه دراولين مقالۀ الهي نامۀ عطار آمده داراي ساختار نوول است، اين داستان حول محورزني زيباست كه عاشقان بسياري دارد و همه درپي تصاحب وي هستند، اما وي به عشق آن ها وقعي نمي نهد. زن پارسا شباهت هاي فراواني با شخصيت ِ شيرين در منظومۀ خسرو و شيرين نظامي دارد. مقالۀ حاضر به مقايسۀ اين دو اثرو بيان شباهت هاي آن ها پرداخته است. در واقع مضمون اصلي هر دو اثر، پيروزي بردباري، عفت و پاكدامني بر خودكامگي و هوسبازي است. جانمايۀ اين شاهكارعطار و نظامي، در پرورش شخصيت زن پارساست كه نسبت به همتايانش در ساير معاشيق ازپختگي وكمال بيشتري برخوردارند، عطار و نظامي، اين دو زن را به گونه اي پرورده اند كه تجسم بانويي آزاده هستند كه هم عاشقند و هم معشوق. درپي عشق خطر مي كنند، برهمۀ آرزوهاي دنيوي برمي آشوبند، در راه عشق حقيقي پاي در ركاب مي نهند، دشواري عشق را با شكيبايي به جان خريدار مي گردند، زيرا كه عاشقان دنيوي را پخته نمي يابند. مقاله تلاش دارد تا در ساختار روايي اين داستان، تصاوير و نشانه هاي عشق عرفاني را ازخلال بررسي شخصيت ورفتار زن پارسا و همساني آن با شخصيت شيرين ِ نظامي، بر اساس معيارهاي مندرج در متون غنايي و عرفاني باز جويد.