تأثير كاربرد براسينواستروئيد بر عملكرد و اجزاي عملكرد ژنوتيپ‌هاي گندم تحت قطع آبياري از مرحله گلدهي

خشكي مهم‌ترين عامل محدودكننده توليد گياهان زراعي در بسياري از منـاطق دنيـا مي‌باشد. هدف از انجام اين تحقيق بررسي تأثير محلول‌پاشي براسينواستروئيد بر روي صفات عملكردي و اجزاي عملكرد هفت ژنوتيپ گندم تحت شرايط تحت قطع آبياري از مرحله گلدهي مي‌باشد. پژوهش حاضر در موسسه تحقيقات نهال و بذر كرج در دو سال زراعي 1397-1396 و 1398-1397 به‌صورت اسپليت اسپليت پلات در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار انجام شد. عامل اصلي قطع آبياري در دو سطح نرمال و تنش قطع آبياري در مرحله گل‌دهي، فاكتور فرعي شامل چهار غلظت براسينواستروئيد (0، 0.25، 0.625 و 1 ميلي‌گرم بر ليتر) و فاكتور فرعي فرعي هفت ژنوتيپ گندم (3737، 4228، 3506، 4056، 2853، مهرگان و پارسي) بودند. نتايج نشان داد كه قطع آبياري موجب كاهش ميانگين صفات موردبررسي شده است و براسينواســتروئيد توانست تا حدي اثرات مخرب قطع آبياري را كاهش دهد كه غلظت 0.625 ميلي‌گرم بر ليتر مؤثرتر از ساير غلظت‌ها بود. ژنوتيپ 4228 تحت شرايط نرمال و غلظت 0.625، بيشترين (1.63 كيلوگرم بر متر مربع) و ژنوتيپ پارسي تحت شرايط قطع آبياري و عدم كاربرد براسينواستروئيد كمترين (0.33 كيلوگرم بر متر مربع) ميزان عملكرد در واحد سطح را دارا بودند. نتايج تجزيه به مولفه هاي اصلي نشان داد كه سه مولفه اصلي اول 92 درصد واريانس بين ژنوتيپ‌ها را توجيه كردند. بر اساس نتايج به‌دست‌آمده از اين تحقيق براسينواستروئيد توانست عملكرد گياه را تا حدي تحت شرايط تنش نسبت به نرمال بهبود ببخشد. همچنين از بين ژنوتيپ‌هاي ناشناخته ژنوتيپ 4228 مي‌تواند به‌عنوان ژنوتيپ متحمل تر در برنامه‌هاي اصلاحي جهت توليد واريته هايي متحمل به كم‌آبي با عملكرد مناسب قرار گيرد.