عوامل پيش‌گويي كننده در موفقيت باريم انما جهت جا اندازي انواژيناسيون در كودكان مبتلا به اين بيماري

مقدمه: انواژيناسيون به معناي فرو رفتن قسمتي از روده به داخل قسمتي ديگر مي‌باشد. در صورتي كه تشخيص و درمان انواژيناسيون به موقع صورت گيرد مي‌توان عوارض و ميزان مرگ و مير ناشي از آن را كاهش داد. اين مطالعه جهت بررسي معيارهاي راديولوژي باليني و آزمايشگاهي قابل استفاده براي شناسايي بيماراني كه با باريم انما قابل درمان نيستند، انجام شد. روش‌ها: اين مطالعه از نوع مقطعي بود كه بر روي كودكاني كه از سال 1388 لغايت 1389 با تشخيص انواژيناسيون به بيمارستان الزهرا (س) اصفهان مراجعه كرده بودند، انجام شد. حجم نمونه 45 نفر محاسبه شد. اطلاعات مربوط به سن، جنس، مدت شروع علايم، تب، يافته‌هاي آزمايشگاهي شامل تعداد گلبول سفيد، وجود خون در مدفوع و مايع آزاد در سونوگرافي و موفقيت يا عدم موفقيت جا اندازي با باريم انما براي كليه‌ي كودكان مورد مطالعه جمع‌آوري شد. اطلاعات به دست آمده بر اساس آزمون‌هاي آماري Student-t و χ2 آناليز گرديد. يافته‌ها: در بيماران مبتلا به انواژيناسيون وجود مايع آزاد در سونوگرافي و خون در مدفوع احتمال موفقيت باريم انما را كاهش مي‌داد. بين وجود لكوسيتوز، تب، جنس و زمان شروع علايم با موفقيت باريم انما ارتباط معني‌داري وجود نداشت. نتيجه‌گيري: با توجه به اين كه وجود مايع آزاد در سونوگرافي و وجود خون در مدفوع موفقيت باريم انما در جا اندازي انواژيناسيون را كاهش داد، توصيه مي‌شود كه در صورت موفقيت‌آميز نبودن باريم انما در بيماراني كه مدفوع خوني و مايع آزاد در سونوگرافي دارند تلاش مجددي براي جا اندازي با باريم انجام نشود و اين بيماران كانديد انجام عمل جراحي شوند.