تأثير درمان با مهار كننده‌هاي گيرنده‌هاي آنژيوتانسين بر شاخص‌هاي اختلال عملكرد اندوتليوم در بيماران دچار نفروپاتي ديابتي

مقدمه: كودكان و نوجوانان مبتلا به ديابت نوع I (Insulin dependent diabetes mellitus يا IDDM) به شدت در معرض ابتلا به نفروپاتي ديابتي در سنين نوجواني و بزرگ‌سالي هستند. درمان اختلال عملكرد اندوتليوم در اين بيماران مي‌تواند باعث طول عمر آن‌ها گردد. هدف از انجام اين مطالعه، بررسي اصلاح عملكرد اندوتليوم در بيماران دچار نفروپاتي ديابتي پس از مصرف مهار كننده‌هاي گيرنده‌هاي آنژيوتانسين بود. روش‌ها: اين مطالعه يك كارآزمايي باليني آينده‌نگر بود كه در سال‌هاي 1389 و 1390 در شهر اصفهان انجام گرفت. در اين مطالعه 32 بيمار مبتلا به IDDM كه بيماري آن‌ها در سن كمتر از 15 سالگي آغاز شده بود و در دو نمونه‌ي ادرار، آلبومينوري اثبات شده داشتند، مورد بررسي قرار گرفتند. سطح شاخص‌هاي عملكرد اندوتليوم شامل نيتريك اكسيد (Nitric oxide يا NO)، VCAM (Vascular cell adhesion molecule) و Fetuin-A قبل و بعد از مصرف 1 ماهه‌ي والزارتان (مهار كننده‌ي گيرنده‌‌ي آنژيوتانسين) اندازه‌گيري شد. داده‌ها جمع‌آوري گرديد و مورد آناليز آماري قرار گرفت. يافته‌ها: در اين مطالعه 32 بيمار ديابتي نوع I مبتلا به نفروپاتي ديابتي با ميانگين سني 2.16 ± 24.66 سال بررسي شدند. 34.4 درصد افراد مورد مطالعه مرد بودند. ميانگين Fetuin-A قبل از درمان 0.03 ± 0.36 و بعد از درمان به 0.02 ± 0.25 ميلي‌گرم در دسي‌ليتر بود. ميانگين NO قبل و بعد از درمان به ترتيب 0.02 ± 0.23 و 0.01± 0.29 ميلي‌گرم در دسي‌ليتر بود. ميانگين VCAM قبل از درمان 18.5 ± 251.1 نانوگرم در ميلي‌ليتر و بعد از درمان 11.2 ± 211.5 نانوگرم در ميلي‌ليتر بود. نتيجه‌گيري: طبق نتايج اين مطالعه درمان دارويي با والزارتان و يا ديگر مهار كننده‌هاي گيرنده‌ي آنژيوتانسين مي‌تواند در بهبود عملكرد اندوتليوم مؤثر باشد. بنابراين توصيه مي‌شود براي بهبود عملكرد اندوتليوم از داروهاي ضد گيرنده‌ي آنژيوتانسين استفاده شود.