اثر اريتروپويتين بر يادگيري و حافظه در رات‌هاي آلزايمري شده پس از تزريق استرپتوزوتوسين به داخل بطن‌هاي طرفي مغز

مقدمه: با توجه به شيوع بيماري آلزايمر و اختلالات شديد يادگيري و حافظه در اين بيماري و همچنين اين كه به تازگي مشخص شده است كه اريتروپويتين (EPO) موجب بهبود عملكرد‌هاي شناختي مي‌گردد و داراي اثرات نروپروتكتيو بارزي است، هدف اين مطالعه بررسي اثر EPO بر يادگيري و حافظه در رات پس از آلزايمري كردن آن‌‌ها با تزريق استرپتوزوتوسين (STZ) به داخل بطن‌هاي طرفي مغز بود. روش‌ها: جهت ايجاد مدل آلزايمري در رات‌ها داروي استرپتوزوتوسين به درون بطن‌هاي طرفي مغز تزريق گرديد و دو هفته بعد جهت تأييد القاي اختلال يادگيري و حافظه، رات‌ها تحت آزمون يادگيري اجتنابي غير فعال قرار گرفتند و سپس به مدت دو هفته اريتروپويتين به صورت يك روز در ميان با دوز 5000 واحد به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن به آن‌ها تزريق شد و سپس به طور مجدد تحت مطالعه‌ي رفتاري قرار گرفتند. يافته‌ها: تزريق داخل بطن‌هاي مغزي استرپتوزوتوسين موجب كاهش شديد تأخير زماني براي اولين ورود به اتاق تاريك در رات‌ها شد و تفاوت معني‌داري ميان گروه‌هاي شم و استرپتوزوتوسين وجود داشت. هر چند اريتروپويتين تأثير معني‌داري بر تأخير زماني براي اولين ورود به اتاق تاريك در گروه شم نداشت، ولي از آسيب‌هاي ناشي از تزريق داخل بطن‌هاي مغزي استرپتوزوتوسين جلوگيري كرد، به طوري كه اين شاخص افزايش معني‌داري در گروه استرپتوزوتوسين- اريتروپويتين نسبت به گروه استرپتوزوتوسين داشت. بين گروه استرپتوزوتوسين- اريتروپويتين و گروه شم تفاوت معني‌داري مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: اين نتايج پيشنهاد كننده‌ي اين موضوع است كه ممكن است كاربرد اريتروپويتين بتواند به صورت چشم‌گيري در بهبود آسيب‌هاي يادگيري و حافظه در بيماري آلزايمر، مؤثر باشد.