مقايسه‌ي نتايج درماني بازسازي رباط متقاطع قدامي به دو روش استفاده از تاندون پتلا و تاندون همسترينگ

مقدمه: پارگي رباط متقاطع قدامي شايع‌ترين آسيب شديد زانو است. به دنبال پارگي كامل رباط متقاطع قدامي روسكولاريزاسيون ناكافي موجب عدم بهبود رباط مي‌شود، در نتيجه بازسازي رباط متقاطع قدامي لازم است. در مورد درمان مناسب اين ضايعه توافق نظر همگاني وجود ندارد. بيشترين روشي كه امروزه زياد استفاده مي‌شود، استفاده از تاندون پتلا و تاندون‌هامسترينگ براي بازسازي رباط متقاطع قدامي مي‌باشد. هدف مطالعه‌ي حاضر تعيين و مقايسه‌ي نتايج بازسازي رباط متقاطع قدامي به دو روش استفاده از تاندون پتلا و تاندون همسترينگ در بيماران بود. روش‌ها: اين مطالعه‌ يك كارآزمايي باليني آينده‌نگر بود كه بر روي 50 بيمار 20 تا 35 ساله‌ي مبتلا به پارگي رباط متقاطع قدامي كه از تاريخ مهر 1387 لغايت مهر 1388 تحت عمل جراحي قرار گرفته بودند، انجام شد. بيماران به صورت تصادفي به دو گروه 25 نفري تقسيم شدند. بيماران گروه اول با استفاده از تاندون پتلا و گروه دوم با استفاده از روش همسترينگ مورد درمان قرار گرفتند و 2، 4، 6 و 9 ماه بعد از عمل جراحي معاينه‌ي مجدد شدند. اطلاعات شامل مشخصات بيمار، ميزان ROM (Range of motion) زانو، زمان برگشتن به سر كار و فعاليت‌هاي ورزشي، ميانگين نمره‌ي درد جلوي زانو و جابجايي در پلان قدامي-خلفي و پلان مديولترال زانو بود ثبت شد. داده‌ها توسط آزمون Student-t و Mann-Whitney تجزيه و تحليل گرديد. يافته‌ها: در اين مطالعه 50 بيمار (49 مرد و 1 زن) با ميانگين سني كلي 4.5 ± 26.6 سال، شركت داشتند. ميانگين VAS (Visual analogue scale) در دو گروه تفاوت معني‌دار، ميانگين ROM زانو، ميانگين امتياز جابجايي پلان قدامي-خلفي و مديولترال و زمان بازگشت به فعاليت در زمان‌هاي مختلف تفاوت معني‌داري نداشت. نتيجه‌گيري: با توجه به اين كه درد از عوارض شناخته شده‌ي بعد از اين نوع اعمال جراحي مي‌باشد و پايين بودن ميانگين آن در گروه همسترينگ كه از نظر آماري معني‌دار بود، شايد بهتر است به عنوان روش انتخابي در نظر گرفته شود.