بررسي اثربخشي گروه درماني به شيوه‌ي شناختي-رفتاري بر ميزان خودكارآمدي بيماران وابسته به مواد

مقدمه: وابستگي به مواد مخدر به عنوان نابساماني اجتماعي، پديده‌اي است كه مشكلات فردي و اجتماعي فراواني با خود مي‌آورد. امروزه روش‌هاي درماني متفاوتي براي درمان اين بيماري در سراسر دنيا مورد استفاده قرار مي‌گيرد. يكي از اين روش‌ها، گروه درماني به روش شناختي-رفتاري است. هدف مطالعه‌ي حاضر بررسي اثربخشي درمان‌هاي شناختي-رفتاري فردي و گروهي در ميزان خودكارآمدي بيماران وابسته به مواد در مؤسسه‌ي بازگشت تنكابن بود. روش‌ها: بـدين منظور 48 نفر از بيماران با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي انتخاب و در دو گروه (درمان گروهي و درمان فردي) با حجم مساوي 24 نفر قرار گرفتند. با بهره‌گيري از آزمون‌هاي GHQ-28 (General health questionnaire) و GSE-10 (General self-efficacy) و مصاحبه‌ي تشخيصي توسط درمانگر، اندازه‌گيري شد. داده‌ها توسط آزمون Multivariate covariance آناليز شدند. متغيرهاي مورد بررسي در اين تحقيق عبارت بودند از مؤلفه‌ي خودكارآمدي، سلامت جسماني، اضطراب، كاركرد اجتماعي و افسردگي. يافته‌ها: با انجام تحليل كواريانس، F براي مؤلفه‌ي خودكارآمدي 31.87، براي مؤ‌لفه‌ي سلامت جسماني48.850، براي مؤلفه‌ي اضطراب 18.246، براي مؤلفه‌ي كاركرد اجتماعي 14.17و براي مؤلفه‌ي افسردگي 56.10 محاسبه گرديد كه با در نظر گرفتن 0.01 P، كليه‌ي F‌هاي محاسبه شده در هر يك از مؤلفه‌ها در سطح معني‌داري قرار داشتند. نتيجه‌گيري: اثربخشي درمان گروهي بيشتر از درمان فـــــردي است و افرادي كه تحت درمان گروهي قرار مي‌گيرند خودكارآمدي بالاتري نسبت به افرادي كه تحت درمان فردي هستند، دارند.