مقايسه‌ي پماد فلوسينولون استونايد، تاكروليموس 0/1 درصد و دارونما در درمان ضايعات اندام فوقاني مبتلا به ويتيليگو

مقدمه: دير زماني است كه فلوئوسينولون استونايد و تاكروليموس در درمان ضايعات ويتيليگو مورد استفاده قرار گرفته‌اند، اما اطلاعات زيادي جهت اتخاذ روند درماني و تصميم‌گيري باليني براي بيماران وجود ندارد. به طور معمول، از تاكروليموس و كورتيكواستروييد‌ها جهت درمان ضايعات سر و صورت به عنوان قاعده‌ي درماني مورد قبول استفاده مي‌گردد. اساس مطالعه‌ي حاضر، مقايسه‌ي اثرات درماني فلوسينولون استونايد با تاكروليموس و دارونما در درمان ضايعات اندام فوقاني بود. روش‌ها: اين مطالعه بر روي 28 بيمار بين سنين 16 تا 53 سال كه داراي 150 ضايعه‌ي دپيگمانته با اندازه‌ي 3 تا 6 ميلي‌متر در اندام فوقاني بودند، انجام گرديد. 50 ضايعه با محلول 50 گرم فلوسينولون استونايد در 50 سي‌سي الكل درمان گرديدند، 50 ضايعه توسط تاكروليموس و 50 ضايعه‌ي بعدي با استفاده از دارونما درمان شدند. بيماران به مدت 6 ماه و در فواصل 2، 4 و 6 ماه مورد پيگيري قرار گرفتند. پاسخ به درمان طبق كرايتريا‌هاي موجود مورد بررسي قرار گرفت. مهم‌ترين كرايترياي باليني، رپيگمانتاسيون كامل يا نسبي در نظر گرفته شد. همچنين در اين مطالعه از هيچ گونه درمان سيستميك يا فتوتراپي استفاده نشد. بيماران از نظر بروز عوارض جانبي دارو‌ها نيز مورد پايش قرار گرفتند. رپيگمانتاسيون در هر گروه و در هر نوبت پيگيري با گروه‌هاي ديگر مقايسه شد. يافته‌ها: نتايج درماني در گروه تاكروليموس شامل 5 ضايعه با پاسخ كامل، 10 ضايعه با با رپيگمانتاسيون نسبي، بدتر شدن در 3 ضايعه و عدم تغيير در 32 ضايعه بود. در گروه فلوسينولون، نتايج درماني شامل 8 ضايعه با پاسخ كامل، 24 ضايعه با رپيگمانتاسيون، 3 ضايعه با رپيگمانتاسيون نسبي، بدتر شدن در 3 ضايعه و عدم تغيير در 40 ضايعه بود. در اين مطالعه، نتايج درماني در هر دو گروه درمان دارويي تفاوت معني‌داري با گروه دارونما داشت. اما تفاوتي از نظر پاسخ به درمان بين دو گروه درمان دارويي مشاهده نگرديد (0.067 = P). نتيجه‌گيري: تاكروليموس و فلوسينولون در درمان ضايعات ويتيليگو تفاوت معني‌داري نداشتند، بنابراين پيشنهاد مي‌گردد مطالعات بيشتر در اين باره صورت گيرد.