بررسي زمان بقا و عود بيماران مبتلا به سرطان ركتوم در اصفهان

مقدمه: سرطان ركتوم يكي از شايع‌ترين سرطان‌هاي دستگاه گوارش است كه همراه با سرطان‌هاي كولون حدود 10 درصد از مرگ و ميرهاي ناشي از سرطان را به خود اختصاص مي‌دهند. با توجه به شيوع به نسبت بالاي سرطان ركتوم در استان اصفهان مطالعه‌ي حاضر به منظور تعيين و مقايسه‌ي ميزان بقا وعود بيماران با آمارهاي جهاني طرح‌ريزي شد. روش‌ها: اين مطالعه يك مطالعه‌ي تحليل بقا بود كه در سال 1392 در مركز آموزشي درماني الزهرا (س) اصفهان انجام شد. در اين مطالعه 101 بيمار مبتلا به سرطان ركتوم كه از ابتداي سال 1382 تا 1391با تشخيص سرطان ركتوم بستري شده بودند انتخاب شدند و از طريق بررسي پرونده، اطلاعات مورد نياز آن‌ها استخراج و در خصوص پيامد بيماري و موارد نقص پرونده، با خانواده بيمار تماس گرفته شد و اطلاعات بيماران تكميل گرديد. نتايج پاتولوژي بعد از عمل بيماران استخراج گرديد. بيماران به صورت دوره‌اي پيگيري شدند تا در صورت فوت يا بستري مجدد، علت مشخص گردد. اطلاعات گردآوري‌شده در پرسشنامه ثبت و پس از ورود به رايانه به وسيله‌ي نرم‌افزار SPSS تجزيه و تحليل گرديد. يافته‌ها: ميانگين زمان بقا در كل بيماران مورد مطالعه 0.45 ± 5.45 سال بود. همچنين بر حسب آزمون بقاي Kaplan-Meier ، ميانه‌ي زمان بقا نيز در اين بيماران 0.9 ± 6 سال بود. ميانگين و ميانه‌ي زمان بقا بر حسب مرحله ي بيماري اختلاف معني‌دار داشت (0.001 P)، ولي ساير عوامل، تأثير معني‌داري در زمان بقاي بيماران نداشتند. ميانگين و ميانه‌ي زمان عود در كل بيماران مورد مطالعه به ترتيب 2.3 ± 14.05 و 0.83 ± 12 ماه بود. انجام شيمي‌درماني و راديوتراپي قبل از عمل در زمان عود بيماري تأثير معني‌داري داشت و بقيه‌ي عوامل، تأثيري در زمان عود نداشتند. نتيجه‌گيري: با توجه به بالا بودن ميزان عود و پايين بودن بقا در بيماران مورد مطالعه‌‌ي ما نسبت به آمار جهاني يك بازنگري كلي در روند درمان سرطان ركتوم در استان اصفهان پيشنهاد مي‌گردد.