مقايسه سطح آگونيست‌هاي ترشحي IL-12 ازماكروفاژهاي بيماران مبتلا به ليشمانيوز پوستي التيامي و غير التيامي

مقدمه: ليشمانيوز پوستي يك بيماري است كه اغلب خود به خود بهبود مي‌يابد، ولي در موارد نادري و به علل نامعلوم زخم‌ها ممكن است گسترش يابند و شكل مقاومي از بيماري را ايجاد كند. هنوز شاخص ايمونولوژيك مهمي كه نشان‌دهنده‌ي روند بهبود ليشمانيوز پوستي در انسان باشد، شناخته نشده است. در اين مطالعه سطح توليد سيتوكين‌هاي خانواده‌ي IL-12 (IL-23 و IL-27) در دو گروه افراد مبتلا به فرم التيامي و غير التيامي ليشمانيوز بررسي شد تا احتمال نقش اين دو سيتوكين در روند بهبود زخم‌هاي ناشي از عفونت با L.major بررسي شود. روش‌ها: 26 بيمار مقيم استان اصفهان كه به دو شكل التيامي و غير التيامي ليشمانيوز پوستي مبتلا بودند، انتخاب شدند. سطح توليد IL-23 و IL-27 از ماكروفاژهاي خون محيطي در محيط كشت، در دو گروه بيماران و شاهد، قبل و بعد از تحريك با پروماستيگوت‌هاي انگل L.major به روش ELISA اندازه گيري شد. يافته‌ها: ميانگين توليد IL-23 و IL-27 از ماكروفاژهاي افراد مبتلا به شكل التيامي به طور معني‌داري از بيماران مبتلا به شكل غير التيامي بيشتر بود. همچنين سطح توليد اين دو سيتوكين در سوپرناتانت محيط كشت، قبل و بعد از تحريك، در دو گروه اختلاف معني‌داري را نشان داد (0.001 P). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد توليد آگونيست‌هاي IL-12 در روند بهبود زخم‌هاي ناشي از ليشمانيوز پوستي مي‌تواند مؤثر باشد. به همين دليل مطالعات بيشتري در اين زمينه در مدل انساني بيماري لازم است تا نقش اين سيتوكين‌ها در اين بيماري بهتر شناخته شود.