ايجاد تصاوير پروجكشن از 11 لايه‌ي شبكيه و تركيب آن‌ها با استفاده از عملگرهاي آماري براي به دست آوردن تصويري با كنتراست مناسب از عمق شبكيه

مقدمه: OCT (Optical coherence tomography) يك مداليته‌ي مهم و شناخته‌شده براي ارزيابي و تشخيص غير تهاجمي بيماري‌هاي چشم مانند زوال چشمي وابسته به سن (Age related macular degeneration يا AMD)، DME (Diabetic macular edema) و گلوكوما مي‌باشد. OCT حوزه‌ي طيف (Spectral domain optical coherence tomography يا SD-OCT) حجم‌هاي سه بعدي از شبكيه را ايجاد مي‌كند كه در شرايط باليني بسيار مفيد هستند. در همين راستا ايجاد تصاوير پروجكشن منحصر به هر لايه‌ي شبكيه علاوه بر ارائه‌ي اطلاعات مربوط به اجزاي شبكيه در هر لايه‌ي آن، مي‌تواند ميزان آسيب‌پذيري هر لايه را در اثر بروز يك بيماري خاص به صورت مجزا به تصوير كشد. روش‌ها: در اين مطالعه در اولين گام با تركيب ميزان روشنايي واكسل‌هاي (Voxels) بين هر دو مرز متوالي با استفاده از عملگرهاي آماري متفاوت از جمله ميانگين، ميانه، بيشينه و كمينه، تصوير پروجكشن مرتبط با هر يك از 11 لايه‌ي شبكيه ايجاد شد. سپس تصاوير پروجكشن لايه‌هاي شبكيه با استفاده از عملگرهاي آماري با يكديگرتركيب گرديدند تا تصويري به دست آمد كه علاوه بر رفع Noise، داراي وضوح بهتري از اطلاعات برجسته‌ي شبكيه در محور X-Y بود. يافته‌ها: تصاوير پروجكشن مرتبط با هر لايه‌ي شبكيه با استفاده از روش‌هاي متفاوت آماري به دست آمدند. هر كدام از اين روش‌ها در لايه‌هاي خاصي تصاوير بهتري را نسبت به ساير روش‌ها ايجاد كردند كه در گام‌هاي بعدي كار مورد استفاده قرار گرفتند. تركيب لايه‌ها با يكديگر نيز اطلاعات مناسبي از عمق شبكيه را در بخش‌هاي متفاوت آن ارائه كرد. بهبود وضوح تصاوير مرتبط لايه‌ها در تصوير تركيب‌شده و ايجاد مختصات كامل‌تري از وجود رگ‌ها، از ويژگي‌هاي مهم اين تصوير بود. نتيجه‌گيري: از تصوير پروجكشن به دست‌آمده مي‌توان در استخراج ويژگي‌هاي مهم شبكيه از جمله استخراج رگ‌ها، محدوده و مركز ناحيه‌ي ماكولا بهره گرفت. همچنين ممكن است استفاده از تبديلات چند مقياسي جديد مانند تبديل كرولت به نتايج بهتري براي تصوير تركيب‌شده‌ي نهايي بيانجامد.