تغييرات تعادل، سرعت و استقامت راه رفتن در بيماران زن مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس پس از 4 و 8 هفته ورزش در آب

مقدمه: نشان داده شده است كه افراد بزرگ‌سال مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس (Multiple sclerosis يا MS) در مقايسه با همسالان خود، داراي قدرت كمتري در پاها هستند و اختلال تعادل نيز دارند كه منجر به افزايش شيوع افتادن در اين جمعيت مي‌شود. هدف از اين تحقيق، ارزيابي اثر هشت هفته تمرين در آب بر تعادل و سرعت و استقامت راه رفتن در زنان مبتلا به MS بود. روش‌ها: در اين مطالعه‌‌ي كارآزمايي باليني، 21 بيمار زن مبتلا به بيماري MS از نوع Relapsing-remitting (RR) با 3.5 EDSS (Expanded Disability Status Scale) مراجعه كننده به انجمن MS شهرستان اصفهان شركت كردند. بيماران به صورت تصادفي در دو گروه تمرين ورزشي (10 نفر) و شاهد (11 نفر) قرار گرفتند. گروه تمرين در يك برنامه‌ي 8 هفته‌اي ورزش در آب شامل 3 جلسه تمرين در هفته و هر جلسه به مدت 60-45 دقيقه در روزهاي متغير شركت كردند؛ در حالي كه گروه شاهد فقط پي‌گيري شدند و مراقبت‌هاي پزشكي استاندارد را دريافت نمودند. متغيرهاي تعادل با استفاده از آزمون تعادلي Berg و سرعت و استقامت راه رفتن با استفاده از آزمون مسافت 6 دقيقه راه رفتن، در ابتداي مطالعه و بعد از 4 و 8 هفته، در هر دو گروه ارزيابي گرديد. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس‌ها با اندازه‌هاي تكراري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: پس از 2 ماه دوره‌ي تمريني، استقامت و سرعت راه رفتن در گروه تمرين در مقايسه با گروه شاهد به طور معني‌داري بهبود يافت (0.05 P). تعادل، استقامت و سرعت راه رفتن در گروه تمرين در تمام دوره‌هاي تمرين ورزش در آب در مقايسه با حالت پايه به طور معني‌داري بهبود پيدا كرد (0.05 P). بين ميانگين نمره‌ي تعادل در گروه‌هاي تمرين و شاهد پس از برنامه‌ي ورزش در آب تفاوت معني‌داري مشاهده نشد (0.05 P). نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه تمرين ورزشي در آب تعادل، سرعت و استقامت راه رفتن در بيماران مبتلا به MS را بهبود مي‌بخشد. با اين حال، تمرين ورزشي در آب ممكن است منجر به سود اضافي فراتر از درمان مناسب پزشكي گردد و بايد سنگ بنايي در كنترل تمام بيماران مبتلا به MS باشد.