بررسي ارتباط پلي‌مورفيسم‌هاي عوامل انعقادي در زنان مبتلا به ميوم رحمي

ميوم‌ها (ليوميوم يا فيبروئيد) تومورهاي خوش‌خيم و تك كلوني سلول‌هاي عضله‌ي صاف ديواره‌ي رحم مي‌باشند. ترومبو آمبولي وريدي (VTE يا Venous thromboembolism) از عوارض شايع سرطان است؛ با اين حال، سهم عوامل ترومبوتيك در بيماران مبتلا به سرطان نتايج متناقضي دارد. مطالعه‌ي حاضر به منظور بررسي ارتباط بين پلي‌مورفيسم ژن عوامل انعقادي و خطر ابتلا به ميوم رحمي طراحي و اجرا شد.روش‌ها: در مطالعه‌ي حاضر، سه پلي‌مورفيسم ژن عامل انعقادي انتخاب شدند و با استفاده از روش ARMSPCR (Amplification refractory mutation system polymerase chain reaction) مورد بررسي قرار گرفتند. در اين مطالعه، شيوع پلي‌مورفيسم‌هاي ژن پروترومبين (A20210G) (PTH يا Prothrombin)، بتا فيبرينوژن (A/G455) (FGB يا Fibrinogen beta) و بازدارنده‌ي فعال كننده‌ي پلاسمينوژن1 (G5/G4) (1PAI يا 1Plasminogen activator inhibitor) در 50 زن با تشخيص كلينيكي ميوم رحمي و 50 زن سالم مورد بررسي قرار گرفتند. داده‌ها به وسيله‌ي نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 19 و با كمك آزمون 2 χ تجزيه و تحليل شدند.يافته‌ها: پلي‌مورفيسم‌هاي (1799963rs) PTH، (1800790rs) FGB و (1799889rs) 1PAI با افزايش خطر ابتلا به ميوم رحمي در جامعه‌ي مورد مطالعه، ارتباط معني‌داري نداشتند (0.05 P).نتيجه‌گيري: هيچ ارتباطي بين پلي‌مورفيسم‌هاي مورد بررسي و خطر ابتلا به ميوم رحمي مشاهده نشد