اثرتسهيلات قرض الحسنه بر توزيع درآمد در ايران (با استفاده از شاخص سهم نسبي درآمدي دهك‌ها)

در نظام مالي اسلامي عقد قرض الحسنه به عنوان يكي از ابزارهاي مؤثر بر كاهش نابرابري درآمد معرفي مي شود، به گونه اي كه با برقراري جريان پول از طبقات ثروتمند به سمت طبقات كم درآمد نقش بسزايي را در عدم تمركز ثروت بين ثروتمندان و بهبود درآمد بين نيازمند ايفا مي كند. هدف از اين مقاله بررسي رابطه كوتاه مدت و بلندمدت بين تسهيلات قرض الحسنه به عنوان متغير توضيحي و توزيع درآمد به عنوان متغير وابسته است كه با استفاده از داده هاي سري زماني بين سال هاي 1391-1363و روش مدل خودهمبسته با وقفه هاي توزيعي(ARDL) مبتني بر فرضيه كوزنتس مورد بررسي قرار مي گيرد. در اين مدل از متغير سهم درآمدي دهكي به عنوان شاخص توزيع درآمد استفاده گرديده است، نتايج با رد فرضيه كوزنتس به طور كلي نشان دهنده اثر معنا دار تسهيلات قرض الحسنه بر بهبود توزيع درآمد است، به طوري كه يك واحد افزايش در تسهيلات قرض الحسنه منجربه 0/1594E-3واحد بهبود توزيع درآمد در جامعه مي شود و ضريب تصحيح خطا با مقدار 96/0نيز نشان مي دهد كه در هر دوره 96 درصد شوك وارده در كوتاه مدت به سمت مقادير بلندمدت تعديل مي يابد، در اين مطالعه ضمن تأكيد بر احياء سنت الهي قرض الحسنه پيشنهاد مي گردد: با اجرائ سياست هاي تشويقي مناسب و بيان آثار معنوي و پاداش اخروي اين عمل حسنه، انگيزه ي افراد را در سپرده گذاري اين نوع از حساب ها بيش از گذشته افزايش داد و با كاهش نرخ ذخاير قانوني سپرده هاي قرض الحسنه و نظارت دقيق در واگذاري تسهيلات به اقشار نيازمند، در جهت بهبود توزيع درآمد و كاهش شكاف طبقاتي در جامعه گام برداشت.