تحليل سطوح پايداري توسعه روستايي در استان كرمانشاه

Stability analysis of rural development in the province of Kermanshah

در برنامه ريزي منطقه اي، بررسي و شناخت وضعيت سطوح مختلف جغرافيايي، قابليت و تنگناهاي آن ها از اهميت ويژه اي برخوردار است. امروزه آگاهي از نقاط قوت و ضعف نواحي جهت ارائه طرح ها، برنامه ها و سياست گذاري ها ضروري است. در اين راستا استفاده از شاخص هاي اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي، كالبدي، بهداشتي و غيره مي تواند معياري مناسب براي تعيين جايگاه نواحي ازنظر توسعه يافتگي باشد. در اين راستا پژوهش حاضر بر اساس روش توصيفي– تحليلي و با بهره گيري از تكنيك هاي موريس و ويكور به ارزيابي و تحليل سطوح پايداري در سكونتگاه هاي روستايي با تاكيد بر شاخص هاي توسعه يافتگي در ابعاد اجتماعي- اقتصادي، كالبدي- نهادي پرداخته است. منطقه موردمطالعه، نقاط روستايي شهرستان هاي استان كرمانشاه مي باشد. نتايج حاصل از مدل ويكور نشان مي دهد كه بر اساس شاخص هاي مختلف، رتبه و سطح توسعه يافتگي شهرستان هاي استان كرمانشاه متفاوت بوده، به طوري كه شهرستان اسلام آباد در رتبه نخست و ساير شهرستان ها بيشتر در وضعيت نيمه برخوردار و محروم هستند كه 92. 9درصد را شامل مي شود. از سوي ديگر بر اساس مدل موريس شهرستان هاي اسلام آباد، كرمانشاه، صحنه و كنگاور در رتبه نخست و ساير شهرستان ها در رده هاي بعدي واقع شده اند و به طوركلي در هر دو مدل شهرستان ها در وضعيت نامناسبي و بيشتر آن ها در وضعيت محروم به سر مي برند كه اين مسئله بيانگر نوعي عدم تجانس و ناهماهنگي در سطح توسعه يافتگي اين شهرستان ها مي باشد.

In regional planning, study and understanding of the various geographical levels, capacity constraints and is of special importance.The areas to be aware of the strengths and weaknesses of proposed plans, programs and policies is essential. In this context, the index of economic, social, cultural, physical, health, etc. can be a criterion for determining the position of regions in terms of development. In this context, the present study is based on cross – sectional an‎d utilizes techniques to evaluate and analyze vikor Morris and stable levels in rural settlements with emphasis on the development of indicators of socio-economic, physical - has been institutionalized. Area studied is a rural city of Kermanshah. vikor model results show that based on various criteria, rank and level of development varies from city-of Kermanshah, As the city of Islamabad and other cities in the top half and have denied that 92.9% of the total. On the other hand, based on Maurice city of Islamabad, Kermanshah, and Kangavar sahneh in the first place and the city are located in the following categories an‎d so in both the city and the most difficult conditions they are living in a disadvantaged positionThis suggests that some heterogeneity and inconsistency in the level of development of these cities.