معرفي و تحليل ساختاري نسخۀ خطي منظومۀ ناهيد و اختر

فاقد عنوان لاتين

منظومۀ ناهيد و اختر سرودۀ «اچهي صاحب» از آثار غنايي قرن دوازدهم در شبه‌قاره است. در اين پژوهش با استفاده از نسخه‌اي كامل از اين مثنوي كه در كتابخانۀ آستان قدس رضوي به دست آمده، با رويكرد توصيفي‌تحليلي، ضمن معرفي نسخه و پديدآورندۀ آن، به تحليل ويژگي‌هاي ساختاري منظومه نيز پرداخته شده است. بررسي اين منظومه نشان مي‌دهد كه «تشبيه» مهم‌ترين نقش را در ساختار ادبي و هنري اين اثر بر عهده دارد. موسيقيِ ملايمِ شعر و تناسب‌هاي هجاييِ بحر هزج، وفور تكرار و توازن واژگاني، همچنين استفاده از لحن عاطفي و غم‌انگيز در كلامِ شعر، مهم‌ترين نمودهاي زبان غنايي اين منظومه به شمار مي‌روند. شاعر جهت‌گيريِ پيام را به سمت درونيات عاطفي خويش قرار داده و گزارش داستان را به تأخير انداخته است؛ اين عامل سبب شده كه روايت داستان تحت‌تأثير زبان غنايي قرار گيرد و جنبه‌هاي عاطفي و احساسي بر جنبۀ روايي آن غلبه يابد.