ﻓﺘﺎر ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ زردﺷﺘﯿﺎن ﺑﺎ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﻧﻮﻇﻬﻮر ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﻋﻬﺪ زﻣﺎﻣﺪاران ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ

هميشه تشكيل يك تصوير واضح از مراحل اوليه يك مذهب مشكل است. اگر چه مي توان به خصوصيت انقلابي بنيان گذاران و مذهب اصلي پي برد، اما مراحل طولاني لازم است تا جامعه نو مذهب خود را از قيد و بندهاي سنتي كهن برهاند، تصور خود را جامه عمل بپوشاند و استقالل خود را توجيه كند مسيحيت نيز مستثني نبوده است.مسيحيت جوان خيلي زود به صورت يك كليساي تبليغي و ماموريتي درآمد كه تاريخ آن را مي توان در »اعمال حواريون« ديد. واضح است كه اين ماموريت هدف درازمدتي به دنبال داشت. علاوه بر اين در شرق در »خنج« (naijniX) ترجمه اي از مزامير يا زبور داوود از سرياني به پهلوي يافته شد كه »اندرياس« (aerdnA) تاريخ آن را اواسط قرن ششم تخمين مي زند، اين ترجمه نشان مي دهد تعدادي از مسيحيان در بين ايراني هاي مقيم جاده ابريشم زندگي مي كردند. از نقطه نظر ايراني- زرتشتي راه حل نستوري »برصئوما« (muasaB) جذاب تر بود. پس ممكن بود شخص را انكار كنند اما نظريه او را به طور كامل تصديق و قبول كردند. سه قانون مهم در زمان بالش در سلوكيه به تصويب رسيد و اصول مذهب نستوري، مذهب قطعي و منحصر عيسويان ايران شد.در اين نوشتار سعي شده است تا رفتار زردشتيان را در برابر مسيحيت مبتني بر كتاب اعمال حواريون و نامه اعمال شهيدان بررسي شود.

this article has no abstract