اثربخشي زوج‌درماني مشاركتي بر الگوهاي ارتباطي و صميميت زوجين مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهربهبهان

زمينه و هدف: صميميت يك مشخصه كليدي و مهم روابط زناشويي و از ويژگي هاي بارز يك ازدواج موفق به شمار مي آيد، هم چنين الگوهايي ارتباطي مي توانند ميزان رضايت زناشويي را تعيين نمايند. هدف مطالعه حاضر، تعيين اثربخشي زوج درماني مشاركتي بر الگوهاي ارتباطي و صميميت زوجين مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر بهبهان بود. روش بررسي: در اين پژوهش از طرح آزمايشي تك موردي كه آزمايش تك آزمودني هم گفته مي شود و از نوع آزمايش باليني است، استفاده شد. اين طرح انواع مختلفي دارد كه در پژوهش حاضر از طرح خط پايه چند گانه ناهم زمان استفاده شد. برخلاف طرح هاي مقايسه گروهي با اندازه هاي زياد، اين طرح بر سطوح فردي تمركز مي كند و نه بر تفاوت هاي ميانگين در پيش آزمون و پس آزمون. امتياز ديگر اين طرح اين است كه به آزمودني هاي كمتري نياز است و زوج ها طي خط پايه، درمان و پيگيري در چند نوبت پرسشنامه هاي صميميت و الگوهاي ارتباطي را تكميل كردند. روش نمونه گيري هدفمندـ داوطلب بود. جامعه آماري پژوهش، شامل كليه زوج هاي آشفته مراجعه كننده به كلينيك هاي روان شناختي شهر بهبهان بودند. از بين اين زوج ها ، 3 زوج بر اساس ملاك هاي ورود و خروج انتخاب شدند. براي تجزيه و تحليل داده ها از تحليل ديداري(رسم نمودار)، معني داري باليني (شاخص تغيير پايا و مقايسه هنجاري) و همين طور فرمول درصد بهبودي استفاده شده است. يافته ها: نتايج نشان داد كه زوج ها در مرحله درمان در متغير صميميت(30.95 درصد) و الگوي ارتباطي سازنده متقابل(47.05درصد) بهبود را تجربه و در الگوي ارتباطي توقع ـ كناره گيري(29.57 درصد) و الگوي ارتباطي اجتنابي متقابل(33.64 درصد) كاهش را نشان دادند. هم چنين تحليل داده ها با استفاده از مقايسه هنجاري نشان داد كه زوج هاي شركت كننده بعد از درمان از زوج هاي بهنجار قابل تمايز نيستند. نتيجه گيري: زوج درماني مشاركتي مي تواند باعث افزايش صميميت و الگوهاي ارتباطي سازنده و كاهش الگوهاي ارتباطي توقع ـ كناره گيري و اجتنابي و در نتيجه باعث كاهش آشفتگي در زوج هاي مراجعه كننده شود.