ﭘﺰﺷﮑﯽ در ﺗﻤﺪن اﺳﻼﻣﯽ

قديمي‌ترين تاريخ ملل تاريخ پزشكي است چرا كه بشر از روزي كه خود را شناخته با درد همراه و با حوادث رو به رو بوده است. از همان روزي كه آدمي در صدد دفع شر و زحمت و درد از خود برآمده است تاريخ طب شروع مي‌شود. در اسلام به علم پزشكي اهميت بسيار داده شده و پس از علم حلال و حرام، يعني علم فقه، از شريف‌ترين علم‌ها به شمار آمده و در حديث شريف «علم ابدان» در كنار «علم اديان» قرار گرفته است؛ چرا كه اگر تن سالم نباشد نمي‌تواند درباره مبدا جهان بينديشد و او را ستايش و پرستش كند و از آن جا كه تعاليم پيامبر اسلام (ص) افراد را به خيرات و مبرات و انفاق مال در راه خير هدايت و ارشاد فرموده بدين مناسبت به نظر مي‌رسد پزشكي در تمدن اسلامي بيش از ساير علوم پيشرفت داشته است و خوشبختانه نمايندگان بزرگ پزشكي اسلامي بيشتر ايراني بوده‌اند و اينان توانستند در دوران تمدن ستارگان قدر اول اين آسمان باشند مانند رازي، اهوازي، ابن سينا و جرجاني (گرگاني). در تاريخ پزشكي اسلامي كساني كه اولين بار جرات آن را پيدا نمودند كه بر كتب اساتيد يوناني خرده گيري نمايند ايرانيان بوده‌اند در كنار اين ناموران مي توان از پزشگان عرب مانند حارث بن كلده ثقفي پزشك اهل طائف كه شايد نخستين عربي باشد كه بتوان آن را پزشك ناميد. شخصي بنام ابورمثه تميمي كه جراح بوده وشخص ديگري همچون حنين بن اسحاق كه كتاب صدرساله جالينوس را به فارسي ترجمه كرد و همچنين رساله‌اي در چشم پزشكي دارد كه قديمي‌ترين اثر دراين زمينه است و از ابن نفيس و ابوالقاسم الزهراوي و..... بزرگان ديگري مي توان نام برد. هدف از اين مقاله بررسي نقش مسلمانان در دانش پزشكي است كه با روش توصيفي- تحليلي و بر اساس منابع كتابخانه‌اي نگاشته مي‌شود.

this article has no abstract