سنجش كمي عدالت اجتماعي دريك سامانه حمل و نقل همگاني

Quantification of social justice in a public transportation system

مقاله حاضر به توصيف كيفي و محاسبه ميزان برقراري عدالت در توزيع خدمات حمل و نقل همگاني شهر اصفهان مي پردازد. با تلفيق دسترسي و تحرك ، مفهوم اتصال به عنوان منفعت اصلي حاصل از سامانه حمل و نقل همگاني براي شهروندان معرفي و محاسبه شده است. عدالت عمودي نيز به عنوان رويكردي متناسب با ذات مساله انتخاب و شرح داده شده است. تعداد افراد ساكن فاقد خودروي شخصي بعنوان شاخص نياز يك ناحيه ترافيكي به خدمات حمل ونقل همگاني در نظر گرفته شد. سپس نواحي شهري بر حسب ميزان بهره مندي از منافع سامانه و نيز ميزان نياز مرتب شدند.بمنظور سنجش برقراري عدالت اجتماعي در توزيع منافع سامانه حمل و نقل همگاني ، از ضريب همبستگي رتبه اي اسپيرمن ، ضريب جيني و ضريب تايل استفاده شده است. نتايج نشان مي دهد ، كه در مجموع توزيع خدمات در نواحي متناسب با نياز آنها نيست (مقدار ضريب جيني برابر 0/33 و ضريب تايل 0/24). همچنين نواحي داراي اولويت براي توسعه خطوط حمل و نقل همگاني شهر اصفهان تعيين شده اند.

This article describes and calculates the amount of equity in the distribution of the public transportation services. By combining access and mobility, the concept of connectivity as the primary benefit of the public transportation system introduced for citizens is provided. Vertical justice approach was selected as the approach. The number of people without personal car was considered as an indicator of the need for public transportation services were considered. The urban zones in terms of the enjoyment of the benefits of the system as well as the needs were arranged. To investigate the social justice in the form of public transportation Spearman’s rank correlation coefficient and the Gini coefficient and Lorenz curve plot were used. The results showing that service delivery is not commensurate with need. In addition, areas with high priority were identified for development services.