ارزيابي پايداري در آموزش عالي ايران: شناسايي الگوي مناسب در دانشگاه آزاد اسلامي

پايداري در آموزش عالي يك حوزۀ نسبتاً جديد و نوظهور در عرصۀ تحقيق محسوب مي شود. به اين ترتيب، از پژوهشگران و محققين پايداري در آموزش عالي درخواست شده تا پژوهشهاي بيشتري را در زمينه مستندسازي نوآوري هاي پايداري در دانشگاه انجام دهند. پژوهش عميق و انجام ارزيابي پايداري در آموزش عالي از طريق گسترش مطالعات موردي جامع ، پژوهش مبتني بر مسأله دربارۀ نقش آموزش عالي و نيز پژوهش پايداري ميان رشته اي بوسيلۀ كاربرد در جهان واقعي مي تواند در توسعۀ جامعه اي پايدار نقش ايفا نمايد. اين پژوهش كه از نظر هدف كاربردي و از نظر روش گردآوري توصيفي – تحليلي است ،با هدف شناسايي مولفه ها و ارايه الگوي مناسب ارزيابي پايداري در دانشگاه آزاد اسلامي انجام شد. بدين منظور ابتدا با مطالعۀ پيشينۀ بين المللي و ملي در اين زمينه و نيز برنامه پنج ساله و سند چشم انداز دانشگاه آزاد اسلامي تعدادي مولفه استخراج شد و سپس ديدگاه صاحبنظران حوزۀ آموزش عالي و توسعه دربارۀ مناسب بودن مولفه هاي مستخرج مورد بررسي قرار گرفت. اين كاربااستفاده از روش دلفي انجام شد و در نهايت مولفه ها نهايي شد.جامعۀ آماري، 30 نفر از متخصصين آموزش عالي و توسعه بودند. در نهايت14 مؤلفۀ اصلي و75 زير مؤلفه تعيين شد و به عنوان مبنايي براي طراحي ابزار ارزيابي پايداري در قالب پرسشنامۀ محقق ساخته براي تعيين وضعيت موجود در دانشگاه آزاد اسلامي قرار گرفت. الگوي حاضر، در يكي از بزرگترين واحدهاي دانشگاه آزاد اسلامي به اجرا گذاشته شده است و نتايج تحقيق نشان دادكه وضعيت مؤلفه هاي 1 تا 10 و مؤلفه 13 از ديدگاه پاسخدهندگان نامطلوب است و مؤلفه هاي 11 و 14 در وضعيت نسبتاً مطلوب قرار دارند.