معناشناسي واژه قرآني بركت و مشتقات آن و سير تحول آن تا عصر نزول

The semantics of the Qur'anic word "Baraka(h)": its derivatives and its changes until the revelation of the Holy Qur'an

«بركت» يكي از مفاهيم اساسي در قرآن و عهدين به شمار مي­رود به طوري كه در فرهنگ مسلمانان و ساير اهل كتاب حضور فعّال و روشني دارد؛ با اين حال به دليل احساس وضوح معنا، كمتر به عمق معناي آن پرداخته شده است. در اين مقاله مي­كوشيم با استفاده از متدهاي مختلف زبان­شناسي تاريخي، همانند معناشناسي و ريشه شناسي تاريخي، معناي اين واژه را از قديمي­ترين كاربرد آن در زبان موسوم به نوستراتيك باستان و آفروآسيايي پي جويي كرده و با استفاده از اطلاعات موجود در فرهنگ هاي زبان­هاي سامي؛ همچون اكدي، عبري، آرامي، حبشي، سبئي و ... سير تحول معناي اين واژه را در زبان آفروآسيايي و سامي باستان تا دوره زبان عربي عصر نزول و كمي پس از آن دنبال كنيم و به فراخور درك معناي اين واژه در بافت فرهنگي خود، به فهم دقيق­تري نسبت به معناي اين واژه و مشتقات آن در قرآن كريم دست يابيم.

"baraka(h)" is one of the key concepts in the Qur'an and the Bible, and it has a clear and frequent presence in the culture of Muslims and other people of the Book ('Ahl al-kitāb); however, due to the familiarity of this concept, we rarely pay attention to the depth of its meaning In this paper, we derive the meaning of this term from its earliest usage in the Afro-Asian and Semitic languages. After that we use the methods of historical linguistics, such as semantics and historical etymology to pursue the meaning of this term from Afroasiatic and Proto-Semitic to the Qur'anic-Arabic. With this study we can understand the meaning of this Qur'anic word and its derivatives in its cultural context more deeply.