مقايسه تاثير دو روش تمرينات كششي پويا و PNF 15 ثانيه بر دامنه كشش عضله همسترينگ

ﻳﻜﻲ از ﻋﻠﻞ ﻋﻤﺪه ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ و ﺿﻌﻒ ﻋﻤﻠﻜﺮد در ﺗﻤﺎم ﺟﻮاﻣﻊ، ﻧﺪاﺷﺘﻦ داﻣﻨﻪ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻔﺎﺻﻞ اﺳﺖ. اﻧﻌﻄﺎف ﭘﺬﻳﺮي ﺑﺎﻓﺖ ﻫﺎي ﻧﺮم ﺑﺪن ﻛﻪ از اﻃﺮاف ﻣﻔﺼﻞ ﻋﺒﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، ﺑﺮاي دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ داﻣﻨﺔ ﻛﺎﻣﻞ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻣﻔﺼﻞ ﻃﻲ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎي ﻋﻤﻠﻜﺮدي ﺿﺮوري اﺳﺖ، ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻓﺰاﻳﺶ اﻧﻌﻄﺎف ﭘﺬﻳﺮي، ﻋﻀﻼت ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺤﺖ ﻛﺸﺶ ﻗﺮارﮔﻴﺮﻧﺪ.ﺗﻤﺮﻳﻨﺎت ﻛﺸﺸﻲ اﻳﺴﺘﺎ و PNF از راﻳﺞ ﺗﺮﻳﻦ اﻳﻦ روش ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﻮﻣﺎ از آﻧﻬﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﺷﻮد. ﻫﺪف از اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺗﻤﺮﻳﻨﺎت ﺗﺴﻬﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪه ﮔﻴﺮﻧﺪه ﻫﺎي ﻋﻤﻘﻲ ﻋﺼﺒﻲ و ﻋﻀﻼﻧﻲ)PNF( و ﺗﻤﺮﻳﻨﺎت ﻛﺸﺸﻲ ﭘﻮﻳﺎ ﺑﺮ داﻣﻨﻪ ﻛﺸﺶ داﻧﺶ آﻣﻮزان ﭘﺴﺮ17 – 14 ﺳﺎل ﺑﻮد. ﺗﻌﺪاد ﺳﻲ و ﺳﻪ داﻧﺶ آﻣﻮز، ﺑﺎ ﻣﻴﺎﻧﮕﻴﻦ ﺳﻦ)15.57 ﺳﺎل، ﺟﺮم ﺑﺪن 59.90 ﻛﻴﻠﻮﮔﺮم و ﻗﺪ)168.02 ﺳﺎﻧﺘﻴﻤﺘﺮ، از ﻣﻴﺎن داﻧﺶ آﻣﻮزان ﭘﺴﺮ ﻏﻴﺮورزﺷﻜﺎر دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺷﻬﺪاي ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﺮﮔﺎن ﺑﻪ روش ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮔﻴﺮي ﺗﺼﺎدﻓﻲ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه ﺑﻪ ﺳﻪ ﮔﺮوه n=11) PNF(، ﭘﻮﻳﺎ )n=11( و ﻛﻨﺘﺮل )n=11( ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ. ﮔﺮوه ﻫﺎي ﺗﺠﺮﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﺪت ﻫﺸﺖ ﻫﻔﺘﻪ، ﻃﻲ 3 ﺟﻠﺴﻪ در ﻫﻔﺘﻪ، ﭘﺮوﺗﻜﻞ ﺗﻤﺮﻳﻨﻲ را اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ. ﭘﺎراﻣﺘﺮ اﻧﻌﻄﺎف ﻋﻀﻼت ﻫﻤﺴﺘﺮﻳﻨﮓ در ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ آزﻣﻮن اﻧﺪازه ﮔﻴﺮي ﺷﺪﻧﺪ. از روش آﻣﺎري t ﺗﺴﺖ 0/005≤P( ﺑﺮاي ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﮔﺮوه ﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. ﺑﺮ اﺳﺎس ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎي اﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺗﻤﺮﻳﻨﺎت ﻛﺸﺸﻲ PNF و ﭘﻮﻳﺎ ﻫﺮ دو ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻌﻨﻲ دار در داﻣﻨﻪ ﻛﺸﺶ ﻋﻀﻼت ﻫﻤﺴﺘﺮﻳﻨﮓ ﺷﺪ ،ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ در ﮔﺮوه PNF ﻛﻤﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﮔﺮوه ﭘﻮﻳﺎ ﺑﻮد) 0.05≤(t=4.14، P. ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻲ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺣﺎﻛﻲ ازآن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ دو روش ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﻴﺮي ﻛﺸﺶ اﺳﺘﺎﺗﻴﻚ و PNFﺑﺮ اﻓﺰاﻳﺶ اﻧﻌﻄﺎف ﭘﺬﻳﺮي ﻋﻀﻠﻪ ﻫﻤﺴﺘﺮﻳﻨﮓ ﻣﺆﺛﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﻲ اﺧﺘﻼف ﻣﻌﻨﻲ داري ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دو روش در اﻓﺰاﻳﺶ داﻣﻨﻪ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻋﻀﻼت ﻫﻤﺴﺘﺮﻳﻨﮓ ﺑﺪﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ.