ظرفيت سنجي فضايي توسعه ميان افزاي شهر بروجرد

Spatial Capacity Assessment of Infill-development in Borojerd

امروزه توسعه ميان افزا براي شهرهايي كه با محدوديت توسعه افقي و تنگناهاي طبيعي مواجه مي باشند رويكردي مناسب شناخته شده است.اين نوع پديده توسعه دروني از يك سو به مسئله تأمين مسكن شهري مربوط مي شود و از سوي ديگربه ضرورت حفظ زمين هاي محدوده ي شهر و حوزه هاي پيرامون آن باز مي گردد.بسياري از اراضي شهري يا فاقد كاربري هستند و يا داراي كاربري هاي فراشهري(زندان ها و پادگان ها و غيره) مي باشند و يا اينكه متناسب با ارزش زمين و تأسيسات و تجهيزات موجود،تراكم ساختماني-جمعيتي اعمال نشده است.همين امر باعث شده كه شهرهاي در فضاهاي پيرامون خود به گونه اي ناموزون وافراطي گسترش يابند.اين در حالي است كه مي توان با محدود كردن گسترش حاشيه اي و اعمال سياست هاي تشويقي متراكم سازي علاوه بر استفاده بهينه و حداكثري از ظرفيت هاي درون شهر،مانع تخريب محيط زيست و نابودي اراضي كشاورزي وزراعي حاشيه شهرها شد و با هدايت توسعه كالبدي ميان افزا گامي در جهت توسعه پايدار شهري برداشت.براساس آمارهاي موجود،67هزار هكتار بافت فرسوده شهرهاي كشور شناسايي شده است كه از اين ميزان؛258 هكتار آن در شهربروجرد قرار دارد و عدم توجه به توسعه ميان افزا شهرهاي كشور و به طور اخص شهر بروجرد مي باشد.برهمين اساس هدف مقاله در راستاي ظرفيت سنجي فضايي توسعه ميان افزا دراراضي رها شده وبلااستفاده شهر بروجرد است و روش پژوهش به صورت توصيفي،تحليلي وييمايشي مي باشد. بنابراين با آگاهي از ميزان اراضي خالي و ساخته نشده درون شهر بروجرد و برآورد ميزان اراضي قابل دريافت،ضرورت استفاده بهينه از فضاهاي خالي و كم بهره برداري شده و فضاهاي رها شده جهت تأمين مسكن با رويكرد توسعه ميان افزا شهرقابل درك است و ارجح بر توسعه پراكنده شهر در اراضي پر شيب و ناهموار با هزينه هاي آماده سازي بسيار بالا مي باشد.

Nowadays, infill-development is considered as an appropriate approach in cities facing horizontal expansion limitation as well as natural restrictions. On the one hand, this inner development is related to providing urban housing and the necessity of preserving city proper lands and its surrounding area. Many urban lands are either non-utilized or have extra-urban land use (as prison, barracks, etc.). For some lands, building-residential density has not been implemented considering land value and existing installations and equipment. This has caused cities to expand in their suburbs in a discordant and indiscriminate manner. By restricting marginal expansion and implementing persuasive densification policies, the destruction of environment and farming lands in suburbs could be prevented; besides, the use of intra-city capacities will be optimized and maximized. Consequently, by leading infill physical expansion, steps could be taken to urban sustainable development. Based on available statistics, 67 thousand hectares of urban worn-out texture has been identified of which 258 hectares lie in Borojerd. Ignoring the infill development in cities of Iran is especially obvious in Borojerd. This study aims to assess the spatial capacity for infill development in abandoned and unused land in Borojerd. This is a descriptive- analytic survey. As the result of the study showed, by considering empty, unconstructed land inside Borojerd and by estimating receivable lands, the necessity of optimized use of empty, less utilized spaces as well as abandoned lands to provide houses and expand cities through in-fill development can be understood and preferred to sporadic urban expansion in uneven, gradient land with high preparation costs.