ظرفيت سازي نهادي و طراحي راهبرد ديجيتالي: راهكار افزايش كارامدي ديپلماسي در قبال رسانه هاي ارتباطي - اجتماعي

Institutional Capacity Building and Digital Strategy Designing : The Efficiency of Diplomacy in Dealing with Social Communication Media

فرايند تحول ديجيتالي و گسترش نقش رسانه هاي ارتباطي- اجتماعي، باعث تحول عميق در محيط اجراء و هدايت ديپلماسي و نحوه ارتباط و تعامل آن با مخاطبين شده است. در واقع، رسانه هاي ارتباطي- اجتماعي به يكي از ابزارهاي اصلي ديپلماسي در هدايت الگوريتمي اطلاعات، توليد محتوي مخاطب محور و رقابت با روايت هاو داستان هاي رقيب به منظور شكل دهي و جلب حمايت افكار عمومي تبديل شده اند. در پاسخ به اين سيوال كه مهمترين پيامدهاي رسانه هاي ارتباطي- اجتماعي بر ديپلماسي چيست؟ و موثرترين روش جهت افزايش كارامدي آن در استفاده از اين رسانه هاكدام است؟ ادعاي نويسنده اين است كه موفقيت ديپلماسي، منوط به درك درست فضاي آن لاين، ظرفيت سازي نهادي و طراحي راهبرد ديپلماسي ديجيتالي است. حركت از مدل انفعالي و يكسويه انتشار اطلاعات به سمت مدل توليد دانش و مشاركت در ساخت معاني و تعامل فعال با مخاطبين، زمينه تبديل برون دادهاي ديپلماسي ديجيتالي به بروندادهاي محسوس در سياست خارجي را تسهيل مي كند.

The process of digital transformation and the expanding role of social communication media have resulted in profound changes in the environment in which diplomacy is implemented and conducted as well as the way diplomacy communicates and interacts with its audiences. In fact, social communication media has become one of the main tools for diplomacy in order to use algorithms and big data to disseminate information, construct audie nce-centered content, compete with counter-narratives and stories to shape public attitude and gain its support. In response to the questions “What are the major impacts of social communication media on diplomacy?” an‎d “What is the most effective way to increase diplomacy’s efficiency in dealing with such media?” it is justifiably argued that the success of diplomacy depends on a proper understanding of online context, building institutional capacity, and designing digital diplomacy strategy. The shift from a passive, one way, and linear model of information dissemination to a model of knowledge creation and agentive participation in the constructing of meanings and active interaction with audiences will facilitate the morphing of digital diplomacy outputs into tangible and effective outcomes in foreign policy.