توزيع فضايي و پهنه‌بندي فقر شهري بر پايه‌ مولفه‌هاي اجتماعي، اقتصادي و كالبدي (مطالعه موردي: شهر مياندوآب)

فاقد عنوان لاتين

پژوهش حاضر در وهله اول، با هدف كلي ارائه تحليلي از فقر و توزيع فضايي آن بر اساس مولفه هاي اجتماعي، اقتصادي و كالبدي و در وهله بعد، با هدف پهنه ­بندي بلوك­هاي فقير­نشين، خوشه­ بندي مكاني ـ فضايي گستره­ هاي فقر و مشخص كردن اهميت مولفه­ هاي مورد استفاده در شناخت و سنجش فقر در بلوك­ هاي شهر مياندوآب به نگارش درآمده است. تحقيق حاضر از لحاظ هدف كاربردي، و از لحاظ ماهيت و روش، كمي ـ تحليلي است. روش گردآوري داده ها به صورت اسنادي كتابخانه اي و بر اساس داده هاي مأخوذ از اطلاعات بلوك­ هاي آماري سرشماري عمومي نفوس و مسكن 1390 بوده است. جامعه آماري پژوهش نيز، بلوك هاي مسكوني شهر مياندوآب در بازه زماني 1390 بوده است. تحليل هاي پژوهش بر اساس 30 شاخص در قالب سه مولفه­ اجتماعي(9)، اقتصادي(10) و كالبدي(11) و با استفاده از نرم افزار ArcGIS و ابزارهاي آمار فضايي، تحليل لكه ­هاي داغ و آماره موران محلي با روي­هم گذاري لايه ­­ها در سيستم اطلاعات جغرافيايي به عنوان مدل، انجام گرفته است. نتايج پژوهش بيانگر آن است كه از ميان 3 مولفه مورد بررسي، مولفه "اجتماعي" برتري نسبي در پراكنش فضايي فقر دارد. توزيع فضايي ـ مكاني فقر و پهنه­ بندي آن در سطح بلوك­ هاي شهر براساس مولفه ­هاي تلفيقي نيز حاكي از آن است كه از مجموع 1660 بلوك، 429 بلوك خيلي فقير(26 درصد)، 397 بلوك فقير(24درصد)، 364 بلوك متوسط(22 درصد)، 248 بلوك مرفه(15 درصد) و 224 بلوك نيز در سطح خيلي مرفه (13 درصد) قرار دارند. همچنين يافته ها نشان مي دهد كه الگوي توزيع و اختلاف فضايي فقر در شهر مياندوآب، از الگوي "خوشه ­اي" پيروي مي كند، به گونه ­اي كه "بلوك­هاي فقير به حاشيه ­ها" و "بلوك­ هاي برخوردار به مركز" گرايش و تمايل شديدتري دارند، وضعيتي كه حاكي از وجود "فاصله طبقاتي و دوگانگي" در فضاي شهر است.