آسيب شناسي مديريت بحران شهري در بافت هاي فرسوده شهري همدان

فاقد عنوان لاتين

گسترش شهر و شهرنشيني و افزايش تدريجي تعدادشهرهاي بزرگ درايران از يك طرف و رشدشهرها،تمركز و تجمع جمعيت از طرف ديگر افزايش بارگذاريهاي محيطي و اقتصادي بر بستر شهرها را موجب شده است. متاسفانه به دليل رشد لجام گسيخته شهر نشيني در ايران هيچكدام از فضاهاي شهري نتوانسته مسائل و مشكلات موجود در فضاي خود را حل نمايد از اين رو در زمان بحران تدابير لازم اتخاذ نشده و شهر سير قهقرايي خود را به سرعت طي خواهد كرد. يكي از اين مشكلات بافت هاي فرسوده شهري مي باشد كه در زمان بحران ها به ويژه بحران هاي طبيعي توانايي تطبيق با دگرگوني ناگهاني سيستم را نداشته و علاوه بر مشكلات در خود بافت كل سيستم شهري را مختل مي نمايد. شهر همدان نيز از اين قاعده مستثني نمي باشد. تحقيق حاضر از نوع توصيفي – تحليلي مي باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي تاثيرات مديريت بحران شهري بر اصلاح بافت هاي فرسوده همدان مي باشد. اين رو در پژوهش حاضر سعي شده است تا با استفاده از مطالعات پيمايشي، سيستم اطلاعات جغرافيايي(GIS) و مدل سوات (SWOT) به بررسي و تحليل بخشي از بافت فرسوده همدان - كه به عنوان نمونه موردي انتخاب شده است- پرداخته شود و كالبد محدوده، تاثيرات مديريت بحران شهري و نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهديدهاي موثر بر آن مورد ارزيابي قرار گيرد. نتايج تحقيق گوياي آن است كه بافت هاي فرسوده شهر همدان در برابر آسيب هاي ناشي از وقوع بحران آسيب پذير بوده و نيازمند بازنگري است همچنين عملكرد ساكنين و مسئولين در برابر آسيب هاي ناشي از وقوع بحران در سطح مطلوبي نمي باشد از اين رو سعي شده بهترين راهكارها را در جهت مديريت بحران مؤثر بر بافت فرسوده محدوده مورد مطالعه ارائه شود.