بررسي اقليم گردشگري در استان اردبيل

فاقد عنوان لاتين

آب و هوا از مهمترين عوامل موثر بر صنعت گردشگري مي باشد كه به عنوان اجزاي اصلي يك سيستم به طرق مختلف بر يكديگر تاثير گذاشته و در تعامل با يكديگر بحث جديدي را به عنوان اقليم شناسي توريسم مطرح مي نمايد. در قرن بيست و يكم گسترش و پيشرفت فناوري موجب خواهد شد كه وقت انسان بيش از پيش آزاد و ثروتش افزون شود و زمان بيشتري را صرف اوقات فراغت خود نمايد در واقع نيمه دوم قرن بيستم را بايد عصر صنعت گردشگري نام نهاد. تهيه تقويم زماني جهت تعيين زمان هاي مناسب شرايط آب و هوايي براي آسايش و جذب گردشگران و نيز برنامه ريزي براي خدمات رساني به آنها به دليل داشتن شرايط مناسب طبيعي استان اردبيل براي پذيرش توريسم مي تواند موثر باشد. در اين تحقيق به منظور تعيين تقويم زماني مناسب براي گردش در استان اردبيل آمار و اطلاعات اقليمي از ايستگاه همديدي استان اردبيل براي دوره آماري 20 ساله از سال (2015- 1995) اخذ شده و همچنين از شاخص - هاي مرتبط با فيزيولوژي آسايش انساني، شاخص عدم آسايش (HU) و نيز از شاخص قدرت سرد كنندگي محيط (CPI) براي ارزيابي نظام مند عناصر آب و هوايي و تعيين آسايش حرارتي استفاده شده است. در اردبيل، مشگين شهر، خلخال و پارس آباد نتايجي كه بر اساس شاخص عدم آسايش (HU) بدست آمد، كل ايستگاه ها در همه ي ماهها داراي آسايش حرارتي بوده، به جز پارس آباد كه در ماههاي اوت و ژوئيه داراي عدم آسايش حرارتي مي باشد و نتايج بررسي شاخص قدرت سرد كنندگي محيط CPI نشان داد كه در كل به لحاظ شاخص بيكر بهار و تابستان در هر چهار ايستگاه براي گردشگران زمان مناسبي به لحاظ آسايش اقليمي مي باشد.