ﭘﯿﺸﯿﻨﮥ ﺧﻮد زﻧﺪﮔﯽﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ در ادﺑﯿﺎت ﮐﻼﺳﯿﮏ ﻓﺎرﺳﯽ

اين مقاله با بررسي نمونه هاي نوع ادبي خودزندگي نامه نوشت در ادبيات كلاسيك، به توصيف پيشينه و بررسي چگونگي و چرايي وضعيت آن در اين دوره خواهدپرداخت. براي دستيابي به اين هدف از روش كيفي استفاده شده است و داده ها با استفاده از روش توصيفي- تحليلي بررسي شده اند. ابزار گردآوري داده ها فيش برداري و نوع مطالعه، كتابخانه اي است. روش كار بدين ترتيب است كه نخست دو نمونه شناخته شده اتوبيوگرافي به عنوان معيار گزينش شده سپس بر اساس معيارهاي موجود در آن ها، به بررسي ساير آثار ادبيات كلاسيك پرداخته شده ونمونه هاي ديگري هم در قالب اين نوع ادبي معرفي شده است؛ نتيجه پژوهش نشان مي دهد كه غيرازاين دو نوع شناخته شده در ادبيات كلاسيك، نمونه هاي ديگري هم به طور مستقل يا در لابه لاي ساير انواع وجود دارد؛ اما تعداد آن ها در اين دوره نسبت به دوره هاي قبل (ايران باستان) و بعد (معاصر) كمتر است و دلايل آن بيشتر سيطره فرهنگ اسلامي- عرفاني است كه سخن از خود و من در آن ها مطرود است؛ علاوه بر اين، وجود جنگ هاي متعدد در ايران از قرن هفتم به بعد سبب ايجاد و نياز به انواع قوي تري چون تذكره و تاريخ شده و باعث شده، اين نوع را درخود پوشش دهند.