عوامل تعيين كننده گرايش به طلاق توافقي: يك مطالعه كيفي

مقدمه: جامعه ايران نيز در مسير تحولات فزاينده ناشي فروپاشي توافقي پيوندهاي زناشويي و افزايش ميزان طلاق هاي توافقي قرار گرفته است. از اين رو، مطالعه و شناخت مسائل مرتبط با اين پديده، ضرورتي اجتناب ناپذير است. اين پژوهش بدنبال درك تجارب زيسته افراد از اين مقوله است. روش: اين مطالعه از نوع كيفي بود كه از روش پديدارشناسي استفاده شده. شركت كنندگان از ميان متاركه كنندگان به شيوه طلاق توافقي شهر سيرجان انتخاب شدند. نمونه گيري مبتني بر هدف بود كه با 21 شركت كننده انجام گرفت. روش اصلي جمع آوري داده ها، مصاحبه هاي بدون ساختار و عميق با روش تجزيه و تحليل كلايزي بود. يافته ها: در طي فرايند مطالعه، مضمون اصلي مولفه هاي جمعي با 3 درون مايه فرعي تر شبكه هاي اجتماعي، تعاملات زناشويي و مضمون اصلي عامليت فردي با درون مايه هاي عدم آگاهي هاي پيامدي و هويت يابي استخراج گرديد. نتيجه گيري: پژوهش حاضر با توصيف مقوله عوامل تعيين كننده طلاق توافقي، درك تازه اي از تجارب افراد در وقوع اين پديده فراهم ساخت. همچنين ريشه چنين واقعه اي را علاوه بر عوامل كليشه اي در موارد تازه اي چون روابط قبل از ازدواج و عدم درك صحيح از مراودات جنسي مي داند و مطابق با ظرفيت هاي موجود پيشنهادهايي جهت طراحي و برنامه ريزي ارائه شد.