شناسايي واكنش هاي روانشناختي پسران به طلاق والدين: يك مطالعه كيفي

مقدمه: افزايش نرخ طلاق تلويحات مهمي را براي فرزندان همراه داشته است رابطه بين طلاق والدين و سلامت رواني فرزندان يك رابطه علي معلولي ساده نيست و الگوهاي متفاوتي از واكنش دهي فرزندان به طلاق والدين وجود دارد. بررسي جنسيت فرزند به عنوان عامل احتمالي ميانجي در سازگاري فرزندان نسبت به طلاق نيز در برخي از مواقع متناقض بوده است. هدف پژوهش حاضر شناسايي واكنش هاي روانشناختي پسران به طلاق والدين در يك مطالعه كيفي مي باشد. روش: پژوهش حاضر مبنايي كيفي دارد. جامعه پژوهش شامل پسران طلاق ساكن شهرستان شهريار بود و جهت انتخاب نمونه از روش نمونه گيري هدفمند استفاد شد. از طريق مصاحبه عميق تعداد 13 پسر از خانواده طلاق در دامنه سني 12 تا 17 سال كه تا زمان مصاحبه بين 1 تا 5 سال طلاق والدين را تجربه و تحت حضانت مادر بودند، مورد بررسي قرار گرفتند. جهت تحليل يافته ها از از روش تقليل گرايي و تفسيري مارشال و روزمن استفاده شد. روش تقليل گرايي و تفسير شامل مرتب سازي داده ها در طبقات متمايز و كدبندي آنها مي باشد. يافته ها: تجزيه و تحليل داده ها منجر به توليد دو طبقه اصلي گرديد كه شامل »واكنش هاي عاطفي « و »واكنش هاي رفتاري « بود. خرده طبقات واكنش هاي عاطفي شامل »احساس تسكين، اندوه، خشم، تركيبي از واكنش هاي عاطفي « و خرده طبقات واكنش هاي رفتاري شامل » پختگي، عملكرد تحصيلي و مشكلات رفتاري « مي باشد. نتيجه گيري: پژوهش حاضر نشان داد كه طلاق و جدايي فرايندهايي اند كه به طور يكسان توسط همه فرزندان تجربه نمي شود. همچنين، برخي از تاثيرات مي توانند مثبت، منفي و يا تركيبي از اين دو باشد. لذا، مي توان گفت كه كه تاثير منفي طلاق بر پسران مي تواند وسيع باشد. اين امر بيانگر ادراك متفاوت فرزندان از طلاق و فرايندهاي مرتبط با آن است كه كه الگوهاي متفاوتي از واكنش دهي به طلاق را در پسران موجب مي شود. به پژوهشگران آينده توصيه مي شود عوامل مختلفي را كه موجب واكنش دهي متفاوت پسران به طلاق والدين مي شود را مورد بررسي و شناسايي قرار دهند.