واكنشهاي اوليه پرستاران تازه كار در مواجهه با مرگ بيماران

مقدمه: مرگ بيماران ماهيتي گريزناپذير در حرفه پرستاري محسوب ميشود و در اين ميان، پرستاران در سالهاي اول ورود به اين حرفه از آسيبپذيري بيشتري در مقابل مرگ بيماران برخوردار هستند. بنابراين، شناخت واكنشهاي پرستاران پس از مرگ بيمار، ميتواند منجر به درك بيشتر اين پديده و دستيابي به راههاي كاهش آسيبهاي ناشي از آن در پرستاران جوان گردد. هدف از انجام مطالعه حاضر، تبيين، توصيف و توضيح واكنشهاي اوليه پرستاران تازه كار هنگام مواجهه با مرگ بيماران بود. روش: اين مطالعه بر روي 12 پرستار كه به صورت هدفمند از بيمارستانهاي شهر بيرجند انتخاب شده بودند، انجام شد. جهت تحليل دادهها از شيوه تحليل محتواي كيفي به روش Graneheim و Lundman استفاده گرديد. يافتهها: چهار مضمون استخراج شده از پژوهش عبارت از »آشفتگي احساس، احساس غمگيني ناشي از حس نوعدوستي، احساس استيصال و احساس تقصير و كوتاهي « بود. در مضمون آشفتگي احساس زيرمضامين »گيجي و سردرگمي، ترس، استرس، احساس سرخوردگي، شرم و نگراني «، در مضمون احساس غمگيني ناشي از حس نوعدوستي زيرمضامين »گريه، ناراحتي و غم و اندوه «، در مضمون احساس استيصال زيرمضامين »احساس خستگي، احساس تهي شدن قواي بدن و عدم كفايت « و در مضمون احساس تقصير و كوتاهي نيز زير مضامين »سرزنش كردن خود، عذاب وجدان، شرمندگي، نااميدي و بيزاري از حرفه « شناسايي گرديد. نتيجه گيري: پرستاران تازه كار در بدو ورود به بالين بيماران مشكلات بسياري را تجربه ميكنند كه ميتواند منجر به بروز آسيبهاي جدي در جسم و روان آنان گردد. بنابراين، توجه به اين واكنشها در ارايه راهكارهاي كاهش آسيب به پرستاران و مديران كمك بسزايي مينمايد.