ضرورت تجويز پرستاري از ديدگاه سياست‌گذاران پرستاري

مقدمه: در حال حاضر، در بسياري از كشورها گروه هاي خاصي از پرستاران، مجاز به تجويز دارو مي باشند. برخلاف توجه فزاينده دنيا به بحث تجويز پرستاري و تأكيد سازمان جهاني بهداشت به اجراي آن در كشورهاي منطقه، بررسي متون موجود بيانگر آن است كه هنوز شواهدي در زمينه تجويز پرستاري در كشور ايران وجود ندارد. از اين رو، پژوهش حاضر با هدف بررسي ضرورت تجويز پرستاري از ديدگاه سياست گذاران پرستاري صورت گرفت. روش : طراحي اين مطالعه، به صورت يك مطالعه كيفي توصيفي و با مصاحبه با 14 نفر از سياست گذاران پرستاري انجام شد. روش نمونه گيري به صورت هدفمند بود. از مصاحبه نيمه ساختارمند براي جمع آوري داده ها بهره گرفته شد. مصاحبه با مشاركت كنندگان، به وسيله تعيين وقت قبلي و در محل خدمت آن ها انجام شد. تمامي مصاحبه ها با استفاده از دستگاه ضبط صوت ديجيتالي ضبط شد و همزمان با پياده كردن متن، تجزيه و تحليل مصاحبه ها با استفاده از روش تحليل محتواي مرسوم و با استفاده از رويكرد استقرايي انجام گرفت. كدگذاري با نرم افزار MAXQDA انجام شد. براي دستيابي به صحت و پايايي داده ها، از معيارهاي موثق بودن لينكلن و گوبا بهره گرفته شد. يافته ها: تجزيه و تحليل مصاحبه هاي مشاركت كنندگان، منجر به استخراج 3 طبقه اصلي تحت عناوين حق سلامت و نياز مردم ، وضعيت جاري در شرايط باليني و پيامدهاي تجويز پرستاري گرديد. نتيجه گيري: بررسي ديدگاه ها و نظرات سياست گذاران پرستاري در كشور نشان داد كه با توجه به حق سلامتي افراد جامعه و نياز مردم به خدمات سيستم مراقبت سلامت و نيز پيامدهاي مثبتي كه ممكن است از اجراي تجويز پرستاري حاصل گردد، ضرورت اجراي آن احساس مي گردد كه نيازمند تلاش مسؤولان ذي ربط در جهت اجرايي شدن آن مي باشد.