تجربيات زيسته پرستاران از بخشايشگري نسبت به ديگران

مقدمه: بخشايشگري نسبت به ديگران به عنوان يكي از فضيلت هاي اخلاقي مورد تأكيد اسلام است. در راستاي تقويت حفظ شأن و كرامت انساني و نوع دوستي و همدلي مورد تأكيد در كدهاي اخلاقي تدوين شده براي پرستاري، در حرفه پرستاري، بخشايشگري از جايگاه ويژه اي برخوردار است. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسي تجربيات زيسته پرستاران از بخشايشگري نسبت به ديگران در محيط كار بود. روش : پژوهش از نوع رويكرد كيفي و به روش پديدارشناسي تفسيري صورت گرفت كه هدف آن كشف پيامدهاي بخشايشگري بر اساس تجربيات زيسته پرستاران بود. شركت كنندگان در پژوهش 25 نفر از پرستاران بيمارستان هاي تبريز بودند كه به صورت نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. داده ها با توجه به مصاحبه هاي عميق، فردي و نيمه ساختاريافته جمع آوري شد و تا زمان اشباع داده ها، مصاحبه ها تداوم پيدا كرد. پس از پياده سازي مكتوب مصاحبه، بر اساس رويكرد هرمنيوتيك و بر اساس روش Diekelmann، Allen و Tanner مصاحبه ها مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. مضامين استخراج شده در پژوهش عبارت از آرامش روان، معنويت، حرفه و شغل بود. يافته ها: پرستاران در تجربه بخشايشگري خود نسبت به ديگران از لحاظ رواني، معنوي، حرفه اي و شغلي به تجربيات و پيامدهاي ارزشمندي دست يافتند. نتيجه گيري: بخشش به عنوان يك عمل مهم اخلاقي و يكي از ملزومات مورد تأكيد كدهاي اخلاقي مي تواند در اعطاي احساس آرامش، تقرب به خدا و تعامل مثبت در محيط كار نقش اساسي ايفا كند.