تنهايي وجودي در زنان داراي گرايش‌هاي وسواسي- جبري

مقدمه: پژوهش حاضر به چگونگي حضور مؤلفه تنهايي وجودي در موقعيت وسواس اجبار پرداخت. در اين راستا، نگرش ها و واكنش هاي زنان با گرايش هاي وسواسي جبري نسبت به تنهايي وجودي بررسي شد تا فهم بهتري نسبت به اختلال وسواس اجبار (Obsessivecompulsive disorder يا OCD) پديد آيد. روش : اين مطالعه با استفاده از روش كيفي از نوع نظريه زمينه اي بر روي زنان كرماني صورت گرفت. شركت كنندگان بر اساس مقياس وسواس اجبار YaleBrown (YaleBrown ObsessiveCompulsive Scale يا YBOCS) انتخاب شدند. نمونه گيري به روش هدفمند از نوع گلوله برفي آغاز شد و با نمونه گيري نظري ادامه يافت و با 13 نفر به اشباع رسيد. تنهايي وجودي با استفاده از مصاحبه هاي نيمه ساختار يافته مورد كاوش قرار گرفت. گفته هاي شركت كنندگان با استفاده از تحليل مبتني بر نظريه زمينه اي و با روش Strauss و Corbin كدگذاري و تحليل گرديد. يافته ها: »پذيرش/ عدم پذيرش « به عنوان مقوله مركزي در نظر گرفته شد و »استقلال در مقابل وابستگي، مقابله دفاعي و غير پذيرشي و مقابله سازگارانه و پذيرشي « نيز مقوله هاي محوري استخراج شده بودند كه هر كدام زيرمجموعه هايي داشتند. به طور كلي، يافته ها گرايش به وابستگي را بيشتر از گرايش به استقلال نشان داد. شركت كنندگان بيشتر از ساز و كارهاي »مقابله دفاعي و غير پذيرشي « در مواجهه با تنهايي وجودي استفاده مي كردند تا »مقابله سازگارانه و پذيرشي «. عدم پذيرش، واكنش اغلب زنان داراي گرايش هاي وسواسي جبري نسبت به تنهايي وجودي بود. نتيجه گيري: به نظر مي رسد كه عدم پذيرش تنهايي وجودي، مي تواند بخشي از اضطراب هاي مفرط، مقابله هاي ناكارامد و مشكلات ارتباطي افراد مبتلا به OCD را توجيه كند.