تجارب نوجوانان از بستري شدن در بخش كودكان: يك مطالعه پديدارشناختي

مقدمه: نوجوانان ويژگي هاي تكاملي و نيازهاي بهداشتي درماني منحصر به فردي دارند كه آن ها را از كودكان و بزرگسالان متمايز مي كند؛ چرا كه آن ها هم در جنس مشكلاتشان و هم در نحوه دريافت خدمات درماني با ساير گروه هاي سني متفاوت هستند. مطالعه حاضر با هدف توصيف تجارب نوجوانان از بستري شدن در بيمارستان انجام گرفت. روش : 9 نوجوان 10 تا 19 ساله از بخش اطفال بيمارستان زابل، با روش نمونه گيري مبتني بر هدف انتخاب شدند و با رويكرد پديده شناسي مورد مطالعه قرار گرفتند. براي جمع آوري اطلاعات، از مصاحبه عميق نيمه ساختار يافته استفاده گرديد. اطلاعات خام با استفاده از روش Colaizzi مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. صحت و استحكام مطالعه از طريق توجه به چهار محور »ارزش واقعي، كاربردي بودن، تداوم و مبتني بر واقعيت بودن « حاصل شد. يافته ها: نوجوانان طيف وسيعي از نگراني ها و ترس ها را در مورد بستري شدن در بيمارستان عنوان نمودند كه شامل چهار مفهوم اصلي »جدايي از خانواده و دوستان، قرار گرفتن در يك محيط ناآشنا، ترس از انجام اقدامات درماني و محدود شدن استقلال فردي « بود. نتيجه گيري: ترس هاي نوجوانان بيشتر در مورد رويه هاي ناآشنا، اقدامات درماني و كاركنان بيمارستان مي باشد و قبل از بستري شدن آن ها، بايد برنامه هايي جهت آمادگي براي بستري وجود داشته باشد؛ چرا كه نوجوانان در يك محيط بيگانه، اغلب به دنبال نظم و امنيت هستند. بنابراين، فضاي بيمارستان بايد محيط امني باشد كه نوجوان تا زمان انتقال از خانه به بيمارستان، دچار اضطراب و نگراني كمتري شود. براي جلوگيري از اضطراب نوجوانان در بيمارستان، پيشنهاد مي شود كه كاركنان حرفه اي، طراحي محيط و روتين بخش را از ديدگاه نوجوان نيز مشاهده كنند و بهتر است اقداماتي را انجام دهند كه نوجوان محور باشد.