موانع تعاملي صنعت و دانشگاه‌هاي علوم پزشكي در ايران

مقدمه: با توجه به موانع و چالش هايي كه كشورهاي در حال توسعه به جهت وجود ضعف سازماندهي بين تحقيقات و آموزش هاي دانشگاهي با بخش هاي صنعتي دارند، مطالعه حاضر با هدف تبيين موانع موجود در تعامل بين صنعت و دانشگاه هاي علوم پزشكي انجام گرديد. روش : اين پژوهش از نوع كيفي بود و به روش تحليل محتواي مرسوم و نمونه گيري هدفمند انجام شد. 20 مدرس از دانشكده بهداشت دانشگاه علوم پزشكي كرمان در مطالعه مشاركت نمودند. داده ها با استفاده از مصاحبه هاي عميق و بدون ساختار جمع آوري گرديد. متن هر مصاحبه بارها خوانده و واحدهاي معنايي مشخص شد و سپس كدگذاري صورت گرفت. كدها خلاصه و بر اساس مشابهت ها دسته بندي گرديد و طبقات ايجاد شد. داده ها به طور مستمر و هم زمان با مرحله جمع آوري، به صورت مقايسه اي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: سه درون مايه اصلي بر اساس تجارب و ابعاد درك شده توسط مشاركت كنندگان استخراج گرديد كه شامل »موانع فردي، موانع سازماني و موانع محيطي « بود. موانع فردي از چهار زيرطبقه »موانع نگرشي، موانع مهارتي، موانع روان شناختي و موانع جمعيت شناختي «؛ موانع سازماني از چهار زيرطبقه »موانع فرهنگي، موانع مديريتي، موانع مالي و موانع ساختاري « و موانع محيطي از سه زيرطبقه »موانع قانوني، موانع ويژگي هاي خاص صنعت و موانع نظارتي « تشكيل شد. نتيجه گيري: بر اساس تجارب مدرسان، »موانع نگرشي « به عنوان پرتكرارترين موانع فردي، »موانع مالي « به عنوان پرتكرارترين موانع سازماني و »موانع قانوني « نيز به عنوان پرتكرارترين موانع محيطي شناسايي شد. مشاركت كنندگان تأكيد نمودند كه برنامه ريزي صحيح نشأت گرفته از حكمراني خوب دولت، منجر به ايجاد تعامل مثبت بين اين دو نهاد صنعت و دانشگاه مي گردد.