تجربه به حاشيه رانده شدن مادران نابينا: يك مطالعه كيفي- پديده‌شناسي هرمنيوتيك

مقدمه: مادري كردن، هنري ظريف، توأم با ريزه كاري هاي بسيار است. زنان وقتي پديده مادري را تجربه مي كنند، آسيب پذير مي شوند و با چالش هاي زيادي مواجه مي باشند. اگر اين تجربه همراه با يك معلوليت مانند نابينايي باشد، شرايط دشوارتري ايجاد مي گردد. پژوهش حاضر با هدف تبيين تجارب مادران نابينا انجام گرفت. روش : رويكرد مورد استفاده در اين مطالعه، پديده شناسي تفسيري بود و نمونه ها به صورت هدفمند انتخاب شدند. مصاحبه چهره به چهره عميق نيمه ساختار يافته با 9 مادر نابيناي مادرزاد كه كودك كمتر از 8 سال داشتند، انجام گرديد. مصاحبه ها ضبط و به طور كامل نوشته شد و تا رسيدن به مرحله اشباع داده ها ادامه يافت. براي اجراي همه مراحل مطالعه از ورود تا جمع آوري و تحليل و تفسير و گزارش داده ها، روش van Manen مورد استفاده قرار گرفت. داده ها در نرم افزار MAXQDA تجزيه و تحليل گرديد. يافته ها: از 479 مضمون اوليه، مضمون اصلي »گوشه نشين ناگزير « و سه زيرمضمون »احساس شرمساري، احساس تبعيض، اجبار در تنهايي « به دست آمد. نتيجه گيري: درك مادران نابينا از خودشان به صورت به حاشيه رانده شدن بود و آن ها از احساس شرمساري، تبعيض، اجبار در تنهايي و عدم حمايت رنج مي بردند. از دست دادن بينايي بر مادري كردن تأثير دارد و اين مادران را در وضعيت هاي منحصر به فردي قرار مي دهد.