موانع آموزش سلامت در نظام سلامت ايران: يك مطالعه كيفي

مقدمه: علي‌رغم اهميت آموزش سلامت، مطالعات نشان دهنده نارسايي آموزش سلامت، در نظام سلامت كشور ايران است، لذا مطالعه حاضر باهدف تبيين موانع آموزش سلامت در نظام سلامت ايران انجام شد. روش‌: اين مطالعه كيفي در سال 1397 انجام شد. 20 كارشناس سلامت و پزشك در سطوح مختلف نظام سلامت و 26 بهورز به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. داده‌ها از طرق مصاحبه نيمه ساختاريافته و بحث گروهي جمع‌آوري گرديد و به‌طور هم‌زمان به روش تحليل كيفي قراردادي با استفاده از رويكرد Lundman و Graneheim تجزيه‌وتحليل شد. يافته‌ها: از تجزيه‌وتحليل داده‌ها 5 درون‌مايه موانع فردي (مهم‌ترين طبقات شامل توانمندي ناكافي در آموزش سلامت، پايين بودن عوامل انگيزشي در سطح فردي و باورهاي نادرست آموزش دهنده)، بين فردي (مهم‌ترين طبقات شامل ضعف ساير مراقبان سلامت در آموزش بهورزان، ارتباط نادرست، تعهد كاري ضعيف و مشكلات مربوط به مراجعين)، سازماني (مهم‌ترين طبقات شامل ضعف در توانمندسازي نيروي انساني، حجم بالاي كاري بهورزان، مشكلات مربوط به منابع آموزشي و ارزشيابي و پايش نامناسب)، جامعه (مهم‌ترين طبقات شامل باور نداشتن بهورزان توسط مردم، مشكلات اقتصادي مردم، مشكلات مربوط به اينترنت و شبكه‌هاي اجتماعي مجازي) و موانع زمينه‌اي (مهم‌ترين طبقات شامل موانع مربوط به دانشگاه‌ها، موانع مربوط به صداوسيما، شكاف بين آموزش عملي و تئوري) استخراج شد. نتيجه‌گيري: با توجه چند بعدي بودن موانع، تدوين و اجراي سندي جامع با مشاركت مسئولان، متخصصان و ارائه‌دهندگان خدمت به‌منظور رفع موانع، پيشنهاد مي‌شود.