ﺗﻐﯿﯿﺮات واژﮔﺎن ﻋﺮﺑﯽ در زﺑﺎن ﺷﻌﺮِ ﻋﺼﺮ ﻗﺎﺟﺎرﯾﻪ

تجدد و تمدن مفهوم عام و گسترده اي است كه ايران عصر قاجاريه را به خود پيچيده است و حيات ايرانيان در سايه آن، دستخوش تغيير و تحولات همه جانبه اي گشته، به شكلي كه اثرات آن حتي تا روزگار ما محسوس است؛ بديهي است كه اين گونه تحولات، واژگان جديدي را در سطوح مختلف زندگي ايرانيان مطالبه نمايد. از آن جا كه شعر اين دوره، آميختگي كاملي با وجوه و ابعاد مختلف و واقعي تاريخ اين عصر دارد، بررسي واژگان موجود در شعر و ادبيات خاص اين برهه زماني، اطلاعات دقيقي از تغييرات زباني در سطح واژگاني در اختيار ما قرار خواهد داد. اين مقاله به بررسي كاربرد واژگان عربي در شعر شعراي طراز اول عرصه تجددطلبي (بهار، عارف، ايرج ميرزا، ميرزاده عشقي، نسيم شمال، فرخي يزدي) پرداخته است و نشان مي دهد كه در هنگامه هجوم واژگان غربي مدرن، چگونه واژگان عربي با تغيير كاربري واژگان قديمي تر و نيز ورود واژگان جديد از زبان عربي، يا شكل هاي جديدي از باهم آيي وازگان در محورهم نشيني و در گروه هاي اسمي جديدتر، در عرصه هاي مختلف حيات و ادبيات ايران عصر قاجاريه ايفاي نقش نموده است.