ملاقات غير ممكن؛ نگاهي به "ري را" در مجموعه شعر "نامه‌ها" سروده‌‌‌ي سيد علي صالحي از منظر اسطوره‌ شناسي كارل گوستاو يونگ

امروزه زبان‌شناسان سه نقش يا كاركرد اصلي براي زبان مي‌شمرند:1-نقش ارتباطي كه در محاورات روزمره و براي بر قراري ارتباط، وسايل ارتباط جمعي، مكالمات روزمره مردم و... كاربرد دارد. 2-نقش تهييجي يا برانگيزاننده كه براي تهييج كردن شنونده يا خواننده در جهت پذيرفتن حرف يا نوشته گوينده يا نويسنده به كار مي‌رود. اين نقش زبان در ميدان‌هاي جنگ، موعظه‌هاي مذهبي، تبليغات تلويزيون و... مورد استفاده قرار مي‌گيرد. 3-كاركرد سوم، كاركرد شاعرانه است. در اين كاركرد، كلمات چند بُعدي، چند معنايي و گاهي مبهم هستند. اسطوره‌‌ها و داستان‌هاي آنان، بازمانده نقش سوم زبان هستند. كلام اساطير هميشه مبهم و پر رمزوراز بوده است و حتي هرمس-خداي‌نامه بري-كه وظيفه‌‌‌ي رمز گشايي پيام‌هاي خدايان را داشته نيز اغلب اوقات ناموفق بوده است. از نظر يونگ اساطير در واقع تجسمي از نيازهاي دروني ناخوداگاه جمعي بشر هستند. او اين نيازهاي دروني كه به اعتقاد او در بشر اوليه وجود داشته و نسل به نسل منتقل شده‌اند را كهن‌الگو مي‌نامد. مقاله حاضر در پي آن است كه يكي از صورت‌هاي قديمي كهن‌الگوي آنيما را در مجموعه شعر نامه‌هايي به ري را سروده سيدعلي صالحي بررسي كند و بر اين فرض استوار است كه دليل در هم شكستگي، پريشاني و آشفتگي راوي "نامه‌ها" جدا ماندن از آنيماي خود است كه در اين مجموعه شعر در قالب "ري را" تصوير شده است.