بازآفريني اسطورة گيلگمش در شعر عبدالوهاب بياتي

پژوهش حاضر مي كوشد با روش بررسي متن ادبي و تحليل محتواي آن، چگونگي حضور اسطوره گيلگمش و شيوه هاي فراخواني و به كارگيري آن شخصيت را در سروده «مرثيه إلي عائشه» از «عبدالوهاب البياتي» (1926-1999) مورد بررسي و نقد قرار دهد؛ زيرا اين شاعر كوشيده براي اصالت بخشي به سروده و پوشيده تر و ادبي تر كردن متن، با بهره گيري از شگرد نقاب، بياني نمادين و سمبوليك داشته باشد و از رهگذر اسطوره گيلگمش و انكيدو مراد خويش را غيرمستقيم به مخاطب القا نمايد. دخالت دهي اسطوره يادشده در متن شعري، اين فرصت را به بياتي داده است تا متني منسجم و در هم تنيده به نمايش بگذارد. در ديگر سوي چنين استنباط مي شود كه هدف اصلي شاعر از كاربست اين اسطوره در آن سروده، بيان مساله سياسي اجتماعي و به چالش كشيدن آن باشد. آنچه را كه در سروده شعري شاهديم اين است كه بياتي معادل گيلگمش و عائشه معادل انكيدو قرار گرفته اند و به نقش آفريني مي پردازند.