ريخت شناسي پراپ و حكايات الهي نامه عطار

روايت شناسي، رويكردي نوين و ساختارگرا در مطالعه ادبيات است و بايد ولاديمير پراپ، مردم شناس روس را آغازگر اين روايت شناسي نوين دانست. وي درشكل شناسيقصه هايپريان، كاركردهاخويش كاري هاراعناصرثابت قصه ها مي داند و بر اساس آن ها، فرم قصه ها را تعيين مي كند. در سال هاي اخير ريخت شناسي آثار ادب فارسي مورد توجه پژوهش گران قرار گرفته است؛ از جمله آثار شاخص ادبيات كهن فارسي كه قابليت ريخت شناسي را دارد، الهي نامه عطار نيشابوري است. در اين پژوهش با استفاده از روش توصيفي تحليلي، چرايي و چگونگي ساختار روايي در حكايات الهي نامه عطار نيشابوري (پانزده حكايت) ، براساس الگوي ولاديميرپراپموردمطالعه، تجزيه و تحليل قرار گرفته است. مهم ترين داده هاي آماري، خويش كاري، صحنه آغازين، پاياني و شخصيت هاي حكايات است. نتايج اين جستار، اثبات مي كند كه؛ صحنه آغازين در فضاسازي حكايات موثر است و خويش كاري هاي كمبود و مصيبت بيش از ساير عناصر، ايفاي نقش مي نمايند.